Rozdział dziewiętnasty

…..

Uśmiechnęłam się nieśmiało i spojrzałam w jego złote oczy.

- Mam pytanie… - zaczął chłopak.

- Tak?

- Czy ty mnie kiedykolwiek kochałaś?

      Zaskoczyło mnie to pytanie.

- Chyba tak – szepnęłam.

- Chyba?

      Nie czekając na moją odpowiedź wstał i zapłacił rachunek. Pociągnął mnie za rękę i wyszliśmy na zewnątrz. Uśmiechał się. Jaki pewny siebie się stał. Poszliśmy do parku, w stronę fontanny, z którą wiązało się wiele wspomnień. To tu całowaliśmy się z Kasem. Właśnie, nawet nie wiem, co się z nim dzieje. Postanowiłam zapytać o to Nataniela.

- Nat, a co porabia Kastiel?

- Musiałaś o nim wspomnieć. – Chłopak zesztywniał i zrobił obrażoną minę. – Podobno pracuje w firmie samochodowej matki, ale ostatnio cały czas widywałem go na koncertach. Dalej grają z Lysandrem. O nic nie musi się starać, bo mamusia zawsze sypnie kasą.

      Przypomniałam sobie tę piękną, elegancką kobietę, ale nie miałam czasu dłużej o tym myśleć, bo ten grzeczny chłopiec, który kiedyś był gospodarzem szkoły, wepchnął mnie do wody! Pisnęłam i poczułam, że przygniata mnie ciężar jego ciała. W oczach tańczyły mu radosne ogniki i śmiał się na głos.

- Tak się cieszę, że przyjechałaś – zawołał na cały głos, a ja zauważyłam, że starsze panie na ławkach patrzą na nas z dezaprobatą, jednak w tej chwili mnie to mało obchodziło. Objęłam Nataniela za szyję i zanurzyliśmy się głębiej w wodzie. Próbował mnie chyba pocałować, ale jego usta ześlizgnęły się i poczułam je gdzieś w okolicy ucha.

      Powoli podniosłam się do pozycji siedzącej. Byłam cała przemoczona, ale za to jaka szczęśliwa. Brakowało mi takich beztroskich chwil i samego Nataniela. Jak ja bym chciała, żeby czasy szkolne wróciły!

- Oliwia?!

      Obróciłam się w stronę głosu i otworzyłam szerzej oczy. Stał przede mną w całej okazałości. Wysoki, przystojny i równie zdziwiony co ja. Na dżinsowej kurtce widniało logo jakiegoś zespołu, którego nie znałam.

- Kastiel.

      Nataniel wstał i usiadł na murku. Jego spojrzenie miało moc stu piorunów, ale na Kastiela to nie działało. Przybrał cyniczny uśmieszek na twarz i skrzyżował ręce na piersiach. Poczułam gęsią skórkę na rękach. Jak on na mnie działał. Mimo upływu czasu, mimo tylu świństw, które mi wyrządził, mimo tego, że byłam dla niego zabawką, pragnęłam go. To było silniejsze ode mnie. Patrzyłam na niego jak urzeczona, co nie spodobało się Natanielowi, bo prychnął niezadowolony i położył mi rękę na ramieniu.

- Dalej traktujesz ją jak własność? – zaśmiał się Kas, a Nataniel drgnął. Szepnął mi na ucho, żebyśmy szli do domu. Zgodziłam się machinalnie i ruszyliśmy cienistą alejką. Rzuciłam Kastielowi ostatnie spojrzenie. Patrzył na mnie. Boże, ile ja bym dała, żeby znów znaleźć się w jego ramionach. Między nami była niewyobrażalna chemia.

      Przed domem przytuliłam Nataniela. Zaskoczony chłopak dopiero po chwili mnie objął. Ciepło jego ciała mnie nieco uspokoiło. Kiedy poszedł, spojrzałam w lustro. Byłam rozpalona, a na policzkach wykwitły mi spore rumieńce, mimo tego, że ubranie przesiąkło wodą. Czy to Kastiel czy Nataniel tak na mnie podziałał? Nie mogłam opanować oddechu, a w brzuchu czułam jakieś dziwne mrowienie. Już wiedziałam co zrobię.

Wybrałam numer.

Na szczęście okazał się aktualny.

Powiedział, że przyjdzie.

      Przebrałam się i wyszłam na werandę. Po chwili przyszedł. Jego wysoka sylwetka wyraźnie odcinała się od drzew. Uśmiechnął się na mój widok i zapytał, czego chcę.

- Wejdź. Musimy porozmawiać.

      Popatrzył na mnie uważnie i przepuścił w drzwiach. Nalałam nam soku i usiadłam na blacie, żeby go lepiej widzieć. Ani myślał spokojnie siedzieć na krześle. Podszedł do mnie i musnął w dłoń.

- Tęskniłaś?

- Nie.

- Ja też.

      Odchyliłam głowę do tyłu i odgarnęłam włosy z czoła. Natychmiast pocałował mnie w szyję. Jęknęłam cicho. Już prawie zapomniałam, jakie ma miękkie usta. Objął mnie w pasie

i przywarł do mojego ciała. Westchnęłam i zanurzyłam ręce w jego włosach.

- Kastiel… Nienawidziłam cię cały ten czas – mruknęłam mu do ucha.

- Miałaś rację. Jednak nigdy ci niczego nie obiecywałem.

- Wiem, dlatego Nataniel był mi bliższy – szepnęłam zadziornie.

- Bliższy? – przywarł do mnie mocniej i przesunął palcem po moich rozchylonych ustach.

- Tak. Co nie zmienia faktu, że to z tobą chciałabym się kochać.

      Spojrzałam na niego wymownie i poczułam, oddech chłopaka na policzku.

- Marzenie ściętej głowy. Idź do Natusia – zaśmiał się i próbował opanować swój płytki oddech.

      Pogłaskałam go po plecach. Prawie traciłam przytomność z pragnienia. Chciałam go mieć dla siebie tylko przez tę jedną chwilę, potem niech robi co chce. Też miałam prawo się zabawić. Teraz znaczył dla mnie tyle, co czekoladka. Zjedz, rozkoszuj się smakiem i wyrzuć papierek. Czułam, że za chwilę spłonę, a motyle w moim brzuchu tańczyły jak oszalałe. Kastiel masował mi plecy.

- Powiedz, że jestem ważniejszy od Nataniela.

      Nie odezwałam się, więc wpił się w moje usta i zaczął całować. Było mi tak dobrze, że całkowicie się mu poddałam.

- Powiedz – sapnął, odrywając się ode mnie.

      Dalej uparcie milczałam. Ja też mogłabym zapytać, czy byłam ważniejsza od tych wszystkich dziewczyn. Rozsunął mi zamek od dresu i złożył gorący pocałunek na dekolcie. Jęknęłam i wyprężyłam się. Moje młode, kobiece ciało pragnęło czułości.

- I co? – Cmoknął mnie w usta, a potem otarł się o brzuch.

- Kastiel, jesteś dla mnie wszystkim! – nie wytrzymałam dłużej i krzyknęłam, będąc na granicy omdlenia.

      Wtedy zatkał moje usta pocałunkiem. Długim i namiętnym. Czułam jego podniecenie, kiedy błądził mi rękami plecach jak oszalały. Pocałowałam go w szyję i ściągnęłam koszulkę. Moim oczom ukazał się wyrzeźbiony tors chłopaka. Od razu zajął się też moją bluzką i wkrótce siedziałam na blacie w samym staniku i spodniach. Gwizdnął cicho i zaczął masować mi piersi. Przeniósł mnie na stół i gwałtownie pocałował. W pewnej chwili, chcąc mnie położyć na stoliku, lekko na nim przysiadł i nagle trach! Blat stołu pękł. Poleciałam na dół

i boleśnie obtarłam sobie łokcie. W tym całym zamieszaniu zobaczyłam jeszcze zdziwioną minę Kastiela i wybuchnąłem śmiechem. Na jego twarzy gościła mieszanina niedowierzania

i złości.

- Z czego się śmiejesz?! – warknął wstając z podłogi.

- No… - zaczęłam. – Z ciebie. Miałeś na mnie ochotę, przyznaj.

- Ku***. Zawsze coś sknocisz.

- Ja? To ty jesteś za ciężki.

      Ogarnęłam wzrokiem zniszczenia. Trzeba będzie zamówić stolarza. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Do tego wszystkiego jeszcze, okazało się, że to Nataniel.

- Kastiel, a co ty tu robisz? – wykrzyknął blondyn, poprawiając koszulę.

- Mieszkam. – Chciałam zaoponować, ale Kastiel zgromił mnie wzrokiem

- Jak to „mieszkasz”?

- Normalnie. Zawsze wiedziałem, że tępa z ciebie dzida.

      Nataniel spurpurowiał na twarzy i przez chwilę mierzyli się wzrokiem, a ja stałam, jak ta idiotka, obok rozwalonego stołu.

- Tak się składa, że ja też się wprowadzam. Ola mi to zaproponowała.

      Prawie zachłysnęłam się śliną ze śmiechu, ale nie odezwałam się. To może być niezłe. Nataniel i Kastiel pod jednym dachem? Działo by się.

- Co?! – Kastiel odwrócił się w moją stronę, ale ja postanowiłam grać w tę grę. Zobaczymy co z tego wyniknie. Najwyżej przeniosą się do mnie. Będzie przyjemnie spać  w domu z dwoma facetami. Wzruszyłam ramionami. Wiedziałam, że żaden nie ustąpi i nie zostawi mnie samej z tym drugim.

- To co słyszysz. Idę tylko po rzeczy i wracam – powiedział Nataniel.

- Ja też. Tylko zajmuję to podwójne łóżko razem z Oliwią – zaśmiał się Kastiel i wyszli, kłócąc się, a ja stałam dalej jak słup soli i zastanawiałam się nad swoim zwariowanym życiem.

***

Dodałam dzisiaj. Szybko, ale napisałam go niedawno i z nudów poprawiłam. Chcę tylko powiedzieć, że przykro mi, że was zawiodłam z tym „nowym opowiadaniem”, ale nie miałam zupełnie weny do pisania o liceum. Po prostu mi się znudziło, a nie ma sensu ciągnąć czegoś na siłę. Będę pisała dalej. Może się przekonacie, może nie, rozumiem, że każdy woli co innego. Mam nadzieję, że ten rozdział nie będzie taki najgorszy. W sobotę następny.

Do zobaczenia ;).

P.S.

Ta Mysty Loren jest super. Będzie nową bohaterką. Dziękuję za pomysły.