Rozdział siódmy

        - Dobranoc- chłopak cmoknął mnie w policzek i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

        Zostałam sama. Blask księżyca lekko oświetlał pokój. Przewróciłam się na drugi bok, ale dalej nie chciało mi się spać. Koszula Nataniela pachniała tak przyjemnie. Pomyślałam o chłopku. Śpi już, czy jeszcze nie? Nagle do głowy wpadł mi głupi pomysł.

        Wyślizgnęłam się spod kołdry i na palcach podążyłam w stronę pokoju chłopaka. Zaczaiłam się po drzwiami, ale z pomieszczenia nie dochodziły żadne dźwięki. Ostrożnie otworzyłam drzwi i stanęłam na środku pokoju. Chłopak spał.

        Leżał na boku, a jego blond włosy opadły w nieładzie na czoło. Miarowy oddech, był ledwo dosłyszalny. Usiadłam na podłodze i zaczęłam na niego patrzeć. Tak, wiem, zachowuję się jak jakaś psychopatka, ale on mi się tak podoba!

      Po kwadransie, zaczęłam marznąc, więc z żalem stwierdziłam, że muszę wracać do swojej sypialni. Rzuciłam jeszcze ostatnie spojrzenie w stronę chłopaka i poszłam spać.

***

   

        -Nataniel?- chłopak zarumienił się mocno. Budząc się, zobaczyłam go siedzącego na moim łóżku i bezczelnie próbującego mną potrząsać. Gwałtownie wstałam.

- Czas do szkoły- powiedział.

- Mm – ziewnęłam i zakryłam się kołdrą. Po chwili, tak jak podejrzewałam, poczułam na sobie dłonie blondyna. Chciał ściągnąć ze mnie pierzynę, ale się nie dałam.

- Co dostanę w zamian za pójście do szkoły?- zapytałam zaczepnie.

- Satysfakcję z wypełnienia obowiązku?- odkryłam twarz. Nat nie wydawał się zirytowany, więc mogłam ciągnąć dalej tę grę.

- Chcę całusa- niemal bezgłośnie szepnęłam, ale on usłyszał. Jego oczy na moment pociemniały, a źrenice rozszerzyły się.

- Ode mnie go nie dostaniesz- poczułam się tak, jakby ktoś wymierzył mi cios w policzek.

- Nie? To dlaczego pozwoliłeś, bym się tobą zauroczyła?!- wykrzyknęłam wściekła. Chłopak spuścił oczy. Z jego twarzy odpłynęły wszystkie kolory.

- Przepraszam. Nie chciałem.

- Tak? Dobrze, więcej nie będę ci się narzucała. Dziękuję za wszystko i w ogóle, ale może lepiej się już nie spotykajmy. Do zobaczenia w szkole.

    W jego domu już potem się nie pojawiłam.

***

        Chodziłam po korytarzu jak struta. Albo mój nastrój udzielił się reszcie szkoły, albo każdy dziś zaczął dzień tak jak ja, czyli do czterech liter, grzecznie mówiąc.

- Iris, co jest z wszystkimi?- zapytałam niskiego rudzielca.

- Znasz takie powiedzenie, że jak przewodniczący smutny, to cała szkoła ma doła?- zapytała Iris, a ja zaczerwieniłam się.

- No tak. Jest w tym trochę prawdy, ale nie widziałam, żeby był jakiś specjalnie apatyczny.

- Co ty gadasz, wygląda, jak cień człowieka i od rana wyżywa się na Kastielu. Nawet on był zbyt zaskoczony zachowaniem Nata, by zareagować.

        Dobra energia blondyna, jego uroczy, szczery uśmiech i białe, równe ząbki rzeczywiście sprawiały, że człowiek od razu stawał się weselszy, ale myślałam, że tylko ja mam takie odczucia. Okazało się, że się myliłam.

        Ruszyłam razem z koleżanką w stronę klasy. Wszyscy zgromadzili się już w ławkach, ale nikt jakoś specjalnie nie kwapił się do rozmowy. Usiadłyśmy w przedostatniej ławce. Za nami zajmował miejsce jak zwykle naburmuszony, Kastiel. Czułam, że mnie obserwuje. Dalej się go bałam, ale nie chciałam teraz myśleć o tamtym zdarzeniu. W pierwszej ławce nie zauważyłam jednak głównego gospodarza szkoły. Westchnęłam.

        Nauczyciel polskiego wszedł zaraz po dzwonku. Za nim jak burza wpadł Nataniel i usiadł na swoim miejscu. Nigdy nie zdarzyło mu się jeszcze spóźnić, toteż wszyscy patrzyli na niego jak na paranormalne zjawisko.

      Pan Ogromski zadał jakieś kolejne nudne zadanie. „Jak często myślisz o osobach, które nienawidzisz?”. Napisałam jakieś banalne zdanie i zaczęłam rysować na kartce z notesu.

- Natanielu, może ty?

    Z zamyślenia wyrwał mnie głos nauczyciela. Blondyn wstał i odczytał na wydechu swoje zadanie.

- Osoby, które nienawidzę? Nie myślę, o nich często...Tylko czasem, kiedy ktoś cicho płacze.

      Wstrzymałam oddech. Nauczyciel wyglądał na rozanielonego, natomiast chłopak na mocno zażenowanego. Usiadł. Potem kilka innych osób czytało swoje wypociny w stylu: „Rzadko myślę o wrogach, ponieważ bardzo ich nie lubię”.

    Po lekcji zobaczyłam Nataniela w towarzystwie tego przystojnego chłopaka o różnokolorowych oczach, który mnie uratował. Postanowiłam mu podziękować. Czekałam aż rozejdzie się z Natem. Na moje szczęście podszedł do nich Kastiel, trochę pokrzyczał, pokłócili się i każdy poszedł w swoją stronę.

- Zaczekaj- szarpnęłam tego eleganckiego chłopaka za rękaw. Wyglądał na wyjętego z jakiegoś podręcznika do historii epoki wiktoriańskiej.




No i nie wiem, który chłopak z nią będzie. Każdego lubię. Okaże się w praniu ;). 
Postaram się narysować wam Oliwię. Jak dam radę to dodam następnym razem.