Rozdział dwudziesty ósmy

      Po południu poszłam do parku. Kastiel jeszcze nie wrócił, więc nie chciało mi się siedzieć samej w domu, bo a nuż kogoś spotkam? Moje przypuszczenia się sprawdziły.

- Hej, księżniczko. – Hadrian cmoknął mnie w policzek i usiadł.

- Cześć, co tu robisz?

- Nudziło mi się, bo Nataniel coś uzupełniał w jakichś papierach.

      Zaśmiałam się cicho. Nataniel nawet na wakacjach nie mógł odpuścić. Porozmawialiśmy przez chwilę o wszystkim i o niczym i Hadrian zaproponował spacer. Z chęcią na to przystałam, bo i tak nic lepszego nie miałam do roboty.

Obok fontanny chłopak dotknął mojej dłoni. Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Jesteś urocza – uśmiechnął się, a w jego oczach dojrzałam czułość. Przełknęłam ślinę

i otworzyłam usta w niemym zdziwieniu. Zawsze marzyłam o takich gestach z jego strony, a on wyskakuje z tym teraz, kiedy mam chłopaka.

      Czerwieniąc się, spuściłam głowę i szybko go wyminęłam.

- Lepiej będzie, jak już pójdę – powiedziałam na odchodne.

      Co to, do jasnej cholery, miało być?

***

       Obok płotu natknęłam się na Nataniela, który zapinał guziki swojej hawajskiej koszuli. Był czerwony jak rak, musiało go nieźle słońce spalić.

- Nat, trzeba się było kremem posmarować – roześmiałam się.

- Bardzo śmieszne. Zobaczymy, czy tobie będzie tak wesoło, jak cię przewrócę – powiedział.

- Jak co? – Nie zrozumiałam.

- To! – Nataniel pchnął mnie i razem runęliśmy na miękką trawę.

      Ze zdziwieniem na niego popatrzyłam.

- A co tu się wyprawia? Nie ma mnie parę godzin, a ty już harcujesz?

      Słońce zasłonił Kastiel, który pojawił się jakby znikąd. Nataniel podniósł się z ziemi

i pomógł mi wstać, obrzucając rywala niechętnym spojrzeniem.

- Cześć Kas, co tak długo? – Próbowałam ukryć zmieszanie.

- Cześć, Oliwia, co taka czerwona? Czyżbym was na czymś nakrył?

      Dłonie Kastiela niebezpiecznie drżały, a błysk w jego oczach świadczył o wściekłości chłopaka. Zrobiło mi się głupio.

- Przestań… - szepnęłam i dałam Natanielowi znak, że powinien już iść. Pożegnał się

i posłusznie poszedł, odprowadzany wzrokiem przez złego Kastiela.

      Weszłam do domu, nie czekając na chłopaka i usiadłam na blacie. Kiedy Kastiel wszedł, trzaskając drzwiami, odwróciłam wzrok. Nie miałam siły dzisiaj się z nim kłócić, ale on nie mógł się powstrzymać i zaczął:

- Pogodziłaś się z Natanielusiem?

- O co ci chodzi? Tylko się wygłupialiśmy.

- Kurw*, przestań w końcu się z nim zadawać!- Uderzył dłonią w blat stołu.

- Nie krzycz na mnie! – Zacisnęłam pięści. – Nie będziesz mi mówił z kim mam się zadawać.

- To idiota, laluś!

- Kastiel nie krzycz! Czemu my się ciągle kłócimy? – Popatrzyłam na niego z rozpaczą.

- Nie wiem. Denerwujesz mnie – warknął chłopak. Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę.

- Ja cię denerwuję?!

- Tak, kurw*, ty! Nie mogę znieść myśli, że mogłabyś być z innym facetem…

- Kastiel, jak ja nienawidzę twoich pokrętnych dyskusji. Zmień się w końcu! – krzyknęłam

i rzuciłam się w jego ramiona. Trząsł się cały od emocji, nad którymi ewidentnie górowała wściekłość. Wyczuwałam go, bo obejmował mnie z wyraźnym  Ja również nie mogłam powstrzymać wyrzutów, które cisnęły mi się w łzach, pod powiekami.

      My się chyba nigdy nie zgodzimy. Lekko uderzyłam pięścią w jego klatkę piersiową. Oddech Kastiela powoli się uspokajał. Z trudem oderwałam się od niego i poszłam do swojego pokoju. Chyba musieliśmy trochę od siebie odpocząć.

 ***

      Kastiel jednym ruchem ręki przyciągnął mnie do siebie.

- Puść, rozedrzesz mi kurtkę – warknęłam, próbując go odepchnąć.

- Czemu mi nie powiedziałaś, że idziesz do tego klubu?

      Poprawiłam kucyka.

- A ty?

      Chłopak prychnął i mruknął coś pod nosem, ale nie dosłyszałam za dobrze.

- Napadną cię jakieś typki jeszcze i znowu będę musiał zgrywać bohatera.

- Nikt ci nie każe. – Spojrzałam na niego ze złością.

- Wolisz, żeby cię ktoś przeleciał? – Kastiel uśmiechnął się złośliwie.

- Może i tak.

- W porządku, to zostawiam cię samą… Aj, przepraszam, z tym, starym oblechem, który na ciebie patrzy.

      Kastiel wyminął mnie i pozostawił po sobie jedynie głęboki zapach perfum. Spojrzałam w kąt i rzeczywiście jakiś łysawy, niski facecik ślinił się do mnie. Skrzywiłam się i poszłam w głąb sali, na parkiet. Niestety prawie każdy miał parę, więc nie było w czym przebierać. Poszukałam wzrokiem Kastiela, ale nigdzie go nie było. Pewnie poszedł na papierosa, bo widziałam, ze trzymał w dłoni zapalniczkę. Usiadłam na ławce i porwałam ze stolika zielone winogrono. Po co tu w ogóle przyszłam?

      Nagle zauważyłam wśród tłumu wirujących par… Lysandra. Zaciekawiona uniosłam głowę do góry, ale już nic nie zobaczyłam. Co on mógłby tutaj robić? Może przyszedł razem z Kasem, chcieli się wyluzować. Podążyłam w miejsce, gdzie przed chwilą mignęła mi jego sylwetka, ale nie zrobiłam nawet dwóch kroków, kiedy poczułam na ramieniu żelazny uścisk.

- Zatańczymy? – Usłyszałam za uchem męski głos. Należał do tego facecika, który mi się wcześniej przyglądał.

- Nie – powiedziałam, ale ni chciał puścić.

- Ta pani jest ze mną, proszę ją natychmiast zostawić w spokoju.

      Z odsieczą przybył mi nie kto inny jak Lysander. Podziękowałam mu i poszliśmy się czegoś napić.

- Co tu robisz? –zapytał po dłuższej chwili.

- Przyszłam się zrelaksować.

- Sama?

- Tak.

- W takim razie mam propozycję…

***

      Siedziałam na masce samochodu Lysa i wpatrywaliśmy się w gwiazdy. To była naprawdę cudowna noc, taka spokojna. W pewnym momencie poczułam na ręce ciepłe usta chłopaka. Zerwałam się jak oparzona.

- Hej, co jest? – zapytał Lysander i przybliżył się do mnie.

- Nie rób tak więcej – szepnęłam niepewnie.

- Jak? Tak…? – Musnął ustami moje ramię.

- Przestań, lepiej już jedźmy.

      Zrobiło mi się gorąco i wszystkie żyły w moim ciele pulsowały. Co to, do jasnej cholery, miało być?

- Ale… - Zgromiłam go wzrokiem. – Dobrze, wracamy do klubu.

***

      Pożegnałam się z Lysandrem jednak trochę wcześniej. Poprosiłam, by odwiózł mnie do domu, nie miałam ochoty dłużej siedzieć w tym zatłoczonym lokalu.

***

 Weszłam na werandę

i wyjęłam klucz z kieszeni. Mocowałam się z zamkiem, kiedy… poczułam na plecach czyjeś lodowate łapska. Krzyknęłam rozpaczliwie, ale napastnik zakrył mi usta ręką. Był bardzo wysoki. Co szeptał, ale ze strachu nie rozróżniałam słów. Klucz wypadł mi z ręki, kiedy mężczyzna pociągnął mnie za dom.

- Czekałem na tę okazję od dawna… - Wtedy zaśmiał się złowieszczo.

- Kastiel… - próbowałam krzyknąć, ale z mojego gardła wydobył się tylko cichy jęk.

- Co…? Maleńka, ja tylko chcę cię zadrapać. – W blasku księżyca mignęło ostrze małego, podręcznego nożyka. Zamarłam. – Natnę ci tylko żyłkę. Nie możesz być taka ładna, bo inne dziewczyny blakną przy tobie…

      To był jakiś wariat! Próbowałam się wyrwać, ale za ciężkie było jego ciało. Kiedy przyłożył nóż do mojego policzka, kopnęłam go kolanem w bok. Syknął z bólu i uderzył mnie otwartą dłonią w twarz. Padło parę wyzwisk. Już miał ponownie mnie unieruchomić, kiedy zesztywniał, bo usłyszał jakiś szelest i chwilę potem, przeskakując płot, uciekł. Nie wierząc we własne szczęście, podniosłam się z ziemi i rozpłakałam. Zza krzaków podbiegł do mnie kot sąsiadki, mój wybawiciel. Pogłaskałam go delikatnie i uśmiechnęłam się przez łzy.

      Kto chciał mnie załatwić? Czemu miałam zostać tylko oszpecona?

      Na trzęsących się nogach podeszłam do drzwi i już byłam w domu.

***

- Oliwia, czemu się tak rzucasz?

      Otworzyłam oczy i ujrzałam nad sobą znajomą twarz Kastiela. Natychmiast zarzuciłam mu ręce na szyję. Zdziwiony chłopak od razu zapomniał o kłótniach i uścisnął mnie mocno.

- Kas, czy to był tylko sen? – Sama nie mogłam uwierzyć w to, że wcześniejsza sytuacja miała miejsce tylko we śnie.

- A co ci się śniło? – Chłopak odgarnął mi włosy z czoła.

- To już nieważne… Ale wiesz, zrozumiałam coś – szepnęłam mu do ucha.

- Co?

- Kiedy się kłócimy, jest okropnie. Ja cię potrzebuję.

      Pocałowałam go leciutko i zgasiłam lampkę. Kastiel położył się na mnie i zaczął całować po twarzy. Było mi tak dobrze.

- Przepraszam. – Usłyszałam cichy szept. W odpowiedzi przytuliłam się do niego. Czułam się bezpiecznie w jego ramionach.

- Olka, a co byś powiedziała, gdybym…

- Gdyby co…?

      Kastiel odsunął się ode mnie. Co on mi chciał powiedzieć?!

***

       Kastiel odsunął się ode mnie. Co on mi chciał powiedzieć?!

- Chyba powinien zamieszkać osobno, nie uważasz?

      Zdezorientowana spojrzałam na Kastiela. To ja myślałam… A on z takim czymś mi wyskakuje.

- Czemu? – spytałam ze zdziwieniem.

- Ciągle tylko mamy do siebie jakieś pretensje. To nas niszczy.

- Ale Kas…

- Podjąłem już decyzję. Jutro się wyprowadzam. – Kastiel zakończył dyskusję.

      Nie mogłam go zatrzymać siłą, przecież nie byliśmy żadnym małżeństwem, a jego argumenty były sensowne, tylko, że nie wyobrażałam już sobie życia w pojedynkę. Próbowałam go jeszcze przekonać, żeby został, ale był nieugięty.

- Nie kochasz mnie już… - stwierdziłam cicho.

- Oliwia, to nie tak…

- A jak?! Znudziłąm ci się? Wiedziałam, że tak będzie, to cud, że wytrzymałeś tak długo.

     Parsknęłam z drwiną, a jego wzrok z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej nieprzyjemny.

- Nie pieprz – warknął.

- Nie potrafisz się określić!

- Czyli według ciebie już powinniśmy planować ślub?

- Tak! – wymsknęło mi się i zaraz zakryłam usta dłonią. Teraz weźmie mnie za jakąś zdesperowaną kwokę, dla której jedynym celem w życiu jest zdobycie męża… Kurna.

- Na pewno nie ze mną! Masz za płotem blondasa, który cię podgląda, kiedy się opalasz.

- Kastiel, ja…

- Przestań – powiedział i już miał wyjść z pokoju, ale zatrzymał się gwałtownie. – Wiesz, że wszystko zepsułaś?

- Nie mów tak. Nie zrobiłam nic złego. To normalne, że zakochane osoby myślą o takich rzeczach, więc to raczej ty… Kastiel! – krzyknęłam, bo nagle złapał mnie za ramiona.

      Usiadł na skraju łóżka i zmarszczył brwi.

- Właśnie dlatego chcę odejść. Rozumiesz? – spytał znacząco, ale pokręciłam głową. – Ja muszę się uwolnić od tych myśli…

      Nie zdążył nawet mrugnąć, kiedy gwałtownie go pocałowałam. To było niewiarygodne, a szczęście rozsadzało mój brzuch.

- Puść mnie, kurde, nie… Zostaw… Oli… - Kastiel nie mógł dokończyć zdania, bo za każdym razem zamykałam mu usta pocałunkiem.

- Kocham cię – szepnęłam mu na ucho, kiedy już przestał się szarpać. Jego zaróżowione policzki i błyszczące oczy świadczyły o silnych emocjach, jakie przeżywał.

- Wariatka. Ale wiesz, że nic się nie zmieniło?

       Zasmuciłam się. Co za uparty dziad. Mogłoby nam być razem jak w niebie. Pociągnęłam go za rękę do łóżka. Wtulił twarz w moją szyję i zgasił lampkę. Czy to miała być nasza ostatnia wspólna noc?

***

      Nad ranem wsunęłam rękę w dłoń Kastiela. Jeszcze spał, więc mogłam spokojnie rozkoszować się widokiem jego twarzy bez narażania na kpiny ze strony chłopaka. A może jednak zmieni zdanie?

***

      Kastiel siedział na fontannie i wpatrywał się w mieniącą się różnymi kolorami, powierzchnię wody. Kiedy do niego podeszłam, wzniósł ręce ku niebu i ostentacyjnie westchnął.

- Jakbyś u mnie mieszkał, nie musielibyśmy się spotykać o określonej godzinie. Dobrze wiesz, jak długo się czeszę.

- Dobra, dobra, pocałuj mnie w ramach przeprosin. – Nadstawił prawy policzek.

- Marzenie ściętej głowy. To co, gdzie idz… Nataniel?

      Obok nas, jakby spod ziemi, wyrósł blondyn. Uśmiechnął się na powitanie

i zaproponował wspólny podwieczorek. Kastiel z niedowierzaniem pokręcił głową, ale trzepnęłam go w ramię. Ciekawe, co też temu Natanielowi strzeliło do głowy.

- Mam nadzieję, że czegoś nie dosypałeś… - Kastiel ostrożnie pomieszał herbatę łyżeczką

i uśmiechnął się drwiąco. Nataniel nie dał się sprowokować, tylko pokręcił przecząco głowa, uprzejmie się szczerząc.

- Chodzi mi o to, że potrzebuję pomocy Oliwii – rzekł niepewnie, spozierając na mnie kątem oka.

- W czym? – spytałam zdziwiona.

- Robię zdjęcia na konkurs. Chciałbym, żebyś była modelką, a ty – zwrócił się do Kastiela – mógłbyś pożyczyć jej motor…

- Co?! – Kastiel wstał.

- Potem dam wam odbitki zdjęć, skorzystacie.

      Schlebiało mi to, że Nat wybrał mnie, jako modelkę. Popatrzyłam wyczekująco na Kastiela. Od niego wszystko zależało.

***

Zero fabuły, naciągane, wiem, wiem, ale nie miałam na nic czasu. Już po egzaminach, nareszcie koniec. Mam święty spokój do września.

Dzięki za zrozumienie i do następnego ;).