Rozdział trzydziesty czwarty. Koniec. Cz. 2

        Nataniel zmieszał się nieco na mój widok i uciekł wzrokiem w bok.

- Co się stało? – zapytał.

- Kastiel miał chyba wypadek. Nie pojawił się, a mieliśmy iść na randkę. – Spojrzałam błagalnie na chłopaka, który objął mnie ramieniem i zaprowadził do kuchni.

- On już taki jest, że zawsze zawala. Może zatrzymał się gdzieś z kumplami? – Nat nalał wody do czajnika i uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Nie, nie, nie mógłby… Dzisiaj… - Spostrzegłam, że moje ciało jest całe sztywne, nogi aż mnie rozbolały od kurczowego napinania mięśni. – Musimy pojechać na policję…

- Nie – przerwał mi Nataniel. – On jest dorosły, ma prawo nie przyjechać na umówiony termin. Zresztą, nie minęło nawet dwadzieścia cztery godziny, nic nie zrobią.

      W duchu przyznałam mu rację, ale moje przestraszone serce krzyczało, żebyśmy coś robili, poszli go szukać! To wszystko było jak zły sen, dlaczego on mi to robił? Dlaczego nie przyjechał?

      Nataniel położył przede mną niebiesko-białą filiżankę, z aromatyczną, pachnącą herbatą. Sam kucnął i oparł się rękami i brodą o moje kolana. Spojrzałam na niego ze smutkiem. Nie mogłam już myśleć o niczym, tylko o Kastielu. Co się z nim działo? O Boże, o Boże, czemu mnie to wszystko spotyka?! Miodowe oczy Nataniela wtapiały się w moją rozpacz i chociaż trochę ją łagodziły. Czułam się pewniej, wiedząc, że mi pomoże.

- Pojedziemy do jego matki! – Nagle wpadł mi do głowy genialny pomysł.

- Czekaj, przecież Kastiel nigdy jej nic nie mówił, teraz na pewno też…

- Przestań bredzić, jedziemy! – przerwałam chłopakowi i zerwałam się gwałtownie z krzesła, tak, że prawie stracił równowagę. – A od jego mamy, na policję. Co z tego, że nie przyjmą zgłoszenia? Może będą coś wiedzieć.

      Nadzieja wypełniła mój brzuch i powoli wracałam do życia. Dłonie nie były już takie zimne, a umysł powoli odnajdywał swój standardowy tok myślenia. Chwyciłam Nataniela za rękę i już nie protestował, tylko posłusznie wsiedliśmy do samochodu. Podczas jazdy, kiedy zaburczało mi w brzuchu, bardzo się zdziwiłam. Dopiero teraz zauważyłam, że jestem szalenie głodna! Nat uśmiechnął się do mnie i podał mi czekoladowego cukierka, którego wyjął ze schowka. Odwinęłam szeleszczący papierek i zatopiłam zęby w słodkiej czekoladzie. Zerwał się mały wietrzyk, bo drzewa i krzewy, które mijaliśmy, delikatnie uginały się i kołysały, niczym w rytm, jakiejś znanej tylko im, piosenki. Odetchnęłam głęboko. Co ja powiem jego matce? Że zniknął? Nie przyjechał? Wyśmieje mnie. Powie, że pewnie nigdy nie chciał mi się oświadczyć, przecież to do niego niepodobne. A może rzeczywiście mnie zwodził, a potem wróci i powie, ze jestem głupia, bo się nabrałam? On i ślub? Nie wiedziałam, co mam myśleć, wszystko odbijało mi się od czaszki i napierało na biedny, wyczerpany emocjami mózg.

      Nawet nie spostrzegłam się, a już byliśmy koło domu matki Kastiela. Wysiadłam z samochodu z bijącym sercem. Kurczowo trzymałam rękaw bladoniebieskiej koszuli Nataniela, kiedy dzwonił do drzwi z trochę zrezygnowaną miną. Po chwili otworzyła nam miła, ciemnooka kobieta. Matka Kastiela.

- O witajcie! – Gestem zaprosiła nas do środka i dyskretnie chrząknęła.

      Kiedy usiedliśmy na białej jasnej kanapie w przestronnym salonie, zmarszczyła brwi i spojrzała na mnie dziwnie.

- Kastiel zniknął! – Nie wytrzymałam i wypaliłam, powodując u niej grymas zakłopotania na twarzy. Nataniel uspokoił mnie ruchem ręki.

- Chodzi o to, że nie dał jej znaku życia, a umówieni byli na konkretną godzinę – zbagatelizował sprawę.

- No dobrze… Miałam nie mówić…

- Czego? – przerwałam jej ze strachem. – Kas miał wypadek?!

- Dziecko, uspokój się. Kastiel wyjechał.

- Jak to wyjechał? – Myślałam, że się pomyliła, on na pewno by mnie nie zostawił. Przecież się kochaliśmy…

- Postanowił wyjechać za granicę na zawsze. Jutro prawdopodobnie nie będzie go już w kraju.

      Poczułam, jak spokojne słowa kobiety przecinają moje tętnice. Byłam teraz jak wypłukana lalka, potrząsana przez ostatnie drgania nerwów. Nie miałam w środku nic, pustka. Ona bezczelnie kłamała!

- Proszę przestać żartować! Ja się zamartwiam, a pani… Kłamie pani, rozumiesz Nataniel? Ona kłamie, chce mieć Kasa tylko dla siebie.

      Podeszłam do ciemnookiej kobiety i potrząsnęłam nią. Zachowała spokój. Wyglądała nawet tak, jakby mi współczuła, jakby było jej mnie żal. Pełne usta matki Kastiela zacisnęły się w wąską kreskę. Wstała z fotela.

- Nie wiem, czemu to zrobił, ale to prawda. Kazał się ze sobą nie kontaktować. Rozumiesz? Ja też nic nie wiem! Moje jedyne dziecko wyjechało i zostawiło mi coś dla ciebie.

- D-dla mnie? – Przełknęłam ślinę i próbowałam się opanować. Najwyraźniej cała drżałam, bo Nataniel stanął obok mnie i opiekuńczo objął mnie ramieniem. Kobieta wyjęła z kieszeni zwiewnej, kolorowej spódnicy małe, granatowe pudełeczko. Wyciągnęłam rękę, na chwilę przymykając oczy. Atłasowy materiał przyjemnie pieścił moje dłonie. Zupełnie tak, jak dotyk Kastiela. Z oczu pociekły mi pierwsze, gorące łzy. Znaczyły na moich policzkach rozpaczliwe ścieżki. Klik. Otworzyłam pudełeczko

i na białym materiale zobaczyłam pierścionek. Delikatny, smukły złoty pierścionek z brylancikiem. Tak zgrabny, piękny, wręcz idealny. Mój. A przynajmniej miał być mój. Dotykając tego małego skarbu, nie wytrzymałam już. Zawyłam jak małe dziecko i osunęłam się na podłogę, kiwając się żałośnie. Spojrzałam jeszcze z nadzieją na matkę mojego ukochanego chłopaka, ale z jej oczu również ciekły łzy bezsilności. Ona nie żartowała, płakała razem ze mną.

     Ciągle nie chciałam wierzyć, że Kas byłby zdolny do czegoś takiego. Dlaczego? Dlaczego miałby wyjechać bez słowa? Zostawić mnie z nadziejami i złamanym sercem? To tak bolało, to tak cholernie bolało. Poczułam, jak czyjeś silne ręce przygarniają mnie do siebie. To Nataniel, Nataniel całował mnie teraz po włosach, nie Kastiel, nie mój ukochany Kastiel! Wróć, proszę cię! Ja zrobię wszystko, ale wyjaśnij mi to chociaż! KAS!

- Kastiel! – zawyłam głośno, krztusząc się łzami. Prawie brakowało mi oddechu, nie mogłam racjonalnie myśleć. Tępo patrzyłam w oczy tej kobiety, która kiedyś urodziła najmilszego mojemu sercu chłopaka. Chłopaka, który odszedł bez słowa. Nie, ja muszę pojechać na policję. Gwałtownie wstałam, wyrywając się z objęć blondyna i rzuciłam się do drzwi, łkając żałośnie. Nat w ostatniej chwili złapał mnie za rękę i przytulił mocno.

- Przestań, nic nie wskórasz. On jest dorosły, wie co robi – wyszeptał mi do ucha, nie reagując na moje desperackie ciosy, mierzone w jego klatkę piersiową. – On nigdy się nie zmieni. Zawsze będzie krzywdził ludzi.

    Krzyknęłam głośno, dając upust swoim emocjom. Kurczowo zacisnęłam palce na granatowym pudełeczku, znakiem, że Kastiel naprawdę chciał mi się oświadczyć, że mnie kochał. Kochał? Więc dlaczego, dlaczego do cholery, mnie zostawił bez słowa wyjaśnienia?! Dlaczego zachował się jak najgorszy dupek? Co ja mu takiego zrobiłam?!

      Nataniel jakoś zdołał mnie wytargać na zewnątrz, żegnając się z matką Kasa. Zapakował mnie do samochodu i westchnął ciężko. Przyciskałam małe, aksamitne pudełeczko do piersi i cicho szeptałam jakieś, nawet dla mnie, niezrozumiałe słowa. Chłopak położył mi dłoń na kolanie i pogłaskał czule.

- Wypłacz się, to pomoże. – W tym samym momencie, kiedy wypowiedział te słowa, w mojej torebce zawibrowała komórka. Szybko wyjęłam ją, prawie niszcząc zapięcie. Nowa wiadomość od… Kastiela! Wiedziałam, że to była pomyłka, że mnie nie zostawił, że na pewno czeka w domu.

***

„Nie szukaj mnie, nie dzwoń do mnie, najlepiej zapomnij, o tym, co było między nami. To skończone. Powodzenia. Kastiel.”

***

      Jedna, krótka wiadomość, milion łez i pytań. Napisał, ale czemu tak zwięźle, czemu nie wytłumaczył mi wszystkiego jaśniej? O co w ogóle mu chodziło? Napisałam do niego parę razy, wbrew prośbie chłopaka, jednak wiadomości nie dochodziły. Najwyraźniej zmienił numer. Odciął wszystkie możliwe drogi do skontaktowania się z nim.

      Przez pierwsze dni rozpaczałam. Zadra w moim sercu była tak ogromna, że ból wydawał się niemal fizyczny. Nataniel był pry mnie cały czas, opiekował się mną jak małym dzieckiem, podtrzymywał na duchu, ale też podburzał co do Kastiela. Może miał rację, że to zwykły dupek

 i egoista, ale ja nadal kochałam tego chłopaka. Tylko ja znałam go od tej lepszej, czułej strony.

      Dokładnie po dziesięciu dniach od zniknięcia wstałam z łóżka i widząc jasną czuprynę obok mnie, po raz pierwszy się uśmiechnęłam. Przez cieniutkie firanki wpadały pierwsze promienie słoneczne

i złotymi refleksami znaczyły się na meblach. Nabrałam powietrza w płuca i wypuściłam je ze świstem. To obudziło chłopaka.

- Przepraszam, ale położyłem się na łóżku, bo na fotelu było strasznie niewygodnie – zaczął szybko, ale uciszyłam go skinieniem głowy.

- Dzięki, Nat. Za wszystko – powiedziałam i tymi słowami definitywnie zamknęłam pewien rozdział w moim życiu.

      Przez następne kilka tygodni zdarzało mi się cicho łkać w poduszkę z tęsknoty, ale jak to mówią, czas leczy rany. Miałam wciąż ogromny żal do Kastiela, chciałam zapytać go o tyle rzeczy! Wielokrotnie wystawałam pod domem jego matki, ale nigdy nie widziałam choć jego cienia. Ogromna pustka wypełniająca moje wnętrze nie dawała mi jednak spokoju. Zostałam sama ze złamany sercem. Teraz naprawdę przekonałam się co to znaczy mieć złamane serce. Czułam się, jakby wyrwano ze mnie cząstkę ciała i rozerwano ją na parę mniejszych kawałków, porzucając na pustyni i narażając tym samym na szkodliwe i niebezpieczne działanie żywiołów. Właściwie to nie żyłam, ale udawałam, że żyję. Mimo, że pogodziłam się już z decyzją Kastiela i coraz częściej głośno się śmiałam, zapominając o tym co było, dalej tęskniłam i w głębi duszy cierpiałam. Najgorsza była jednak świadomość, że nie zapomnę nigdy. Nigdy.

I zawsze już będę zadawała to rozpaczliwe pytanie- dlaczego?

***

            Moje dwudzieste drugie urodziny upłynęły w bardzo miłej atmosferze. Największy prezent zrobił mi Hadrian, przynosząc płytę z naszymi starymi nagraniami. Było jeszcze paru znajomych, ale największą zagwozdkę miałam, rozgryzając o co chodziło Natanielowi, który powiedział, że ujawni się dopiero, jak wszyscy pójdą. Cały dzień się nad tym zastanawiałam, ale nie udało mi się nic sensownego wymyślić. Nareszcie przyszedł upragniony moment, kiedy ostatni goście poszli, a ja usiadłam na czerwonej kanapie i czekając na Nataniela, popijałam jakiegoś niebieskiego drinka.

- Ja mam dla ciebie dość nietypowy prezent, bardziej wyznanie – powiedział chłopak, wchodząc do salonu niespodziewanie. Jego blond włosy opadły mu teraz na czoło w nieładzie, a w dużych oczach dostrzegłam jakąś uroczystą nutę. Z lekkim wahaniem wzięłam od niego podłużne pudełko

i odwiązałam złotą kokardę. W środku schowany był łańcuszek z białego złota z małym serduszkiem. Uniosłam go bliżej oczu, bo dostrzegłam jakieś symbole na spodzie.

- Kocham cię – przeczytałam głośno i aż otworzyłam oczy ze strachu. Nie, nie, nie byłam gotowa na takie coś! Mimo, że od zniknięcia Kastiela minęło już rok, wciąż lizałam rany. Spojrzałam w miodowe oczy Nataniela z niemym błaganiem.

- Ja poczekam. Chciałem, żebyś wiedziała – szepnął i nachylił się nade mną, składając na mym policzku delikatnego całusa. Zarumieniłam się lekko i chrząknęłam, by pokryć zmieszanie.

– Wszystkiego najlepszego, Olu…

      Wieczorem, jeszcze długo myślałam nad ty, co mi powiedział. W końcu nie wytrzymałam

i odrzuciłam kołdrę na bok, uchylając chwilę potem materac łóżka. Pomacałam ręką w ciemności, aż w końcu moje palce natrafiły na atłasowy materiał. Zacisnęłam palce na pudełeczku i szepnęłam:

- Kastiel, wybacz, ale ja chcę żyć. Mimo wszystko, chcę dalej żyć.

***

      Pół roku po moich urodzinach, pierwszy raz założyłam wisiorek od Nataniela. Staliśmy się najlepszymi przyjaciółmi i byliśmy praktycznie nierozłączni, ale ja wciąż go odpychałam, lekceważyłam jego zaloty. Mimo to, chłopak cierpliwie czekał i nie ustawał w swoich staraniach.

      Mieliśmy jechać nad jezioro, na piknik, wiec czekałam z prowiantem pod drzwiami, specjalnie odsłaniając szyję. Miałam nadzieję, że Nat odczyta moje intencje. Kiedy usłyszałam cichy dźwięk silnika, jego srebrnego volkswagena, poczułam w brzuchu mrowienie, zupełnie jak niedojrzała nastolatka. Poprawiłam kapelusz i czekał aż podejdzie, by pomóc mi z wszystkimi manatkami. Spokojnym krokiem szedł w moją stronę, ale kiedy miał zamiar pochylić się, by pocałować mnie w policzek na powitanie, jego złote oczy rozszerzyły się i nic nie mówiąc, gwałtownie chwycił mnie w objęcia. Uśmiechnęłam się szeroko i z ulgą pomyślałam, ze to dobrze jest mieć domyślnego chłopaka… Zaraz, to nie mój chłopak… A zresztą, to nieuniknione, więc nie będę sobie zaprzeczać.

      Nie zaprotestowałam, kiedy pocałował mnie, najpierw delikatnie, potem coraz śmielej. Powoli masował moje plecy, próbując jednocześnie zapanować nad śmiechem.

- Kocham cię, kocham! – krzyknął na całą okolicę, aż sąsiadka, lubiąca chodzić w kolorowych sukniach aż do ziemi, omal nie straciła równowagi.

- Cicho głuptasie, jedźmy już. – Zarzuciłam mu ręce na szyję i uśmiechnęłam się. Nataniel. Mój chłopak.

***

     Siedzę sobie z Natanielem przy kominku i popijamy wino. Nat czyta jakąś gazetę, ja opieram się o niego głową. Jest dobrze spokojnie, przyjacielsko. Tak, jak być powinno.

Czuję się szczęśliwa i czasem tylko, kiedy leżę w łóżku, w wietrzny wieczór, wspominam Kastiela. Moją jedyną, prawdziwą miłość.