Rozdział czterdziesty

      Otworzyłam oczy. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Kastiel wstwał z kanapy. Uśmiechał się dziwnie i rzucił m koszulę. Nataniel stał z rozwartymi ustami obok łazwy i przyglądał mi się z niedowierzaniem. Jednak najlpesze było to, że czułam… rozczarowanie. Tak, byłam rozgoryczona, że nam przerwano. Cholera, ja nawet wściekłam się na Nata. Jaka jestem żałosna. Nie wiem, na czym mi zależy, co chcę osiągnąć swoim zachowaniem, co jest dobre, a co złe, ale jedna rzecz jest pewna. Ja chcę być blisko Kastiela!

- Wyjdź – powiedziałam roztrzęsionym głosem. Nataniel chyba nie zrozumiał, bo popatrzył na mnie z przerażeniem. Czerwonowłosy chłopak, również się zdumiał. – Nataniel, proszę, zostaw mnie. Skontaktujemy się później.

     Blondyn chwilę stał z zdezorientowaną miną, ale nie minęło kilka sekund i opanowawszy się, wyszedł, trzaskając drzwiami. Objęłam kolana rękami i spojrzałam tępo na Kastiela.

- Dobrze się czujesz? – zapytał z troską. On się o mnie martwi, czy tylko udaje?

- Określ się – rzekłam twardo.

- Co?

- Będziesz ze mną, czy z nią. Wybaczę ci wszystko, jeśli do mnie wrócisz. Wszystko. – Słowa wypłynęły ze mnie same.

- Oliwia, my już nigdy nie będziemy razem, zapomnij. Możemy – przełknął ślinę – się od czasu do czasu spotkać, ale nic więcej.

      Cios w policzek. ton jego głosu, taki poważny, kąsał niczym bicz.

- Co ja ci zrobiłam, że tak mnie nienawidzisz?! – zawyłam. W dupie miałam teraz honor i dumę. Ja go kochałam!

- Nie udawaj idiotki. Nigdy ci tego nie zapomnę. Poczułem się jak ostatni debil.

      Zdziwiłam się. Zdradziłam go, powiedziałam coś złego czy miał taki humor?

- Nie wiem o co ci chodzi. Ale ty nie jesteś lepszy, bo wyjechałeś bez słowa… Jak mogłeś?

      Rozpłakałam się. Nawet nie zadał sobie trudu, by mnie przytulić.

- Muszę iść. Lepiej będzie, jeśli się już nigdy nie spotkamy – powiedział tylko i wyszedł, zostawiając mnie samą. Całkiem samą.

***

Pieprzone życie. Co ja mam teraz robić? Spojrzałam na pomarańczową butelkę.

***

      Mysty. Tak, ona mogła coś wiedzieć, dlatego pędziłam na złamanie karku do jej domu. Adres cudem wyciągnęłam od Lysandra.

- Kurczę, o co… To ty?! – Miedzianowłosa, szczupła dziewczyna stanęła przede mną jak wryta. Minę miała nietęgą.

- Wytłumacz mi to wszystko, bo powoli wpadam w paranoję! Mysty, proszę cię, ja popełnię samobójstwo, ja już nie mogę wytrzymać tej chorej sytuacji… Czemu Kastiel mnie nienawidzi?! – wykrzyczałam, zanim zamknęła mi drzwi przed nosem. Ostatnia nadzieja. Jedyna przyjaciółka Kasa.

- Nic nie wiem. Zerwał ze mną kontakt. – Parę słów, a odebrały mi wszystko.

       Musiałam okropnie wyglądać w krzywo założonym swetrze, niedobranej spódnicy i z zapuchniętymi od płaczu oczami. Pustka, przerażająca pustka. Do tej pory jakoś to wszystko znosiłam. Udawałam, że jestem szczęśliwa z Natanielem. Był miły, dobry i w ogóle, ale… ja już miałam porównanie. Kastiel deklasował wszystkich. Jego charakter, powściągliwe gesty, czułość, która ujawniała się, gdy byliśmy sami, namiętność, uśmiech, jedyny w swoim rodzaju, ironiczne docinki… To wszystko było moim ideałem!

      Nic nie było w porządku. Miałam ogromny żal do tego chłopaka, któremu oddałam serce, ale nie potrafiłam się na niego złościć. Nie potrafiłam. Byliśmy jak dwa bieguny magnesu, oddziaływaliśmy na siebie, tworząc jedną całość. Dzisiaj wszystko we mnie pękło, bo do tej pory tylko wegetowałam! To nie było życie!

       Zrozpaczona, chciałam zawrócić, ale powstrzymały mnie słowa:

- Czekaj. Przyniosę ci coś.

      Kiwając się na piętach i powstrzymując napierające na powieki łzy, czekałam więc. Czekałam na cokolwiek.

- Masz i nie pokazuj się tu więcej.

      Wzięłam od Mysty jakąś… gazetę. Z okładki patrzyła na mnie białowłosa dziewczyna, która uśmiechała się nieprzytomnie, leżąc w ramionach jakiegoś blondwłosego chłopaka i poddając się jego pieszczotom. Widziała obiektyw, czy nie? Miała jakiś taki dziwny wzrok. Dookoła las. A oni razem. Jakie to romantyczne… Zaśmiałam się histerycznie. Czyż to nie romantyczne, do cholery?! Nie myśląc wiele, pobiegłam do domu. Gdzie ja położyłam te wydruki?!

***

      Musiał wtedy wyjść, bo inaczej okazałby słabość. Nie cierpiał takich chwil i chociaż było mu jej szkoda, nie pozwolił sobie na czułość. Była jego narkotykiem. Z nałogu trudno wyjść, ale da sobie jakoś radę. ona będzie szczęśliwsza ze swoim Natanielem, o on… No cóż, on przyjmie wszystko, co przyniesie ten popierdzielony los.

***

     

      Wydanie przedpremierowe? Jak on to powiedział? Gnój! Nienawidzę go. Rozpieprzył mi życie, ten idealny szmaciarz. Jak mógł podmienić zdjęcia?! Do kogo najpierw? Do Kastiela? Czemu te światła są takie dziwne…

***

      Obudziłam się w sali szpitalnej. Obok mojego łóżka siedział Nataniel w brązowej marynarce i trzymał w rękach kwiaty.

- Oliwia, jak miło, że się już obudziłaś. Martwiłem się.

- Ale… - Nie rozumiałam, o co w tym wszystkim chodzi.

- Wpadłaś pod samochód. Na szczęście nie stwierdzono żadnych obrażeń wewnętrznych, tylko jakieś zadrapania i siniaki. Musisz odpoczywać – powiedział blondyn i uśmiechnął się spokojnie.

      Co to wszystko miało znaczyć?

- Gazeta… - wykrztusiłam, a na twarzy chłopaka pojawił się wyraz uprzejmego zainteresowania.

- Jaka gazeta? – zapytał.

     Nie, to nie mogła być prawda…

***

Wiem. Bezsensowny i &%)$@!%, ale naszło mnie i w nocy napisałam, bo obejrzałam właśnie horror. Miałam się postarać, a wyszło jak zwykle. Smutno mi ostatnio, a zarazem nigdy nie było lepiej, więc rozdział powstał taki, a nie inny. Poza tym, spodziewajcie się dużo lukierkowatości i flirtu, bo... no bo tak :> Mam teraz pełno inspiracji, ale to już niekoniecznie dla dojrzałego związku, więc moje domowe opowiadanie kwitnie...

Dziękuję za wszystko:

- mojej wspaniałej klasie, 

- chłopakowi, który jest Kastielem rzeczywistości w delikatniejszym wydaniu :),

- Wam, za to, że to jeszcze czytacie, i za ponad 31 tysięcy wyświetleń, i mnóstwo wspaniałych komentarzy,

- rodzinie, która wciąż domaga się linka do tego bloga, haha,

- przyjaciółce internetowej, która zawsze wie, co polecić,

- innym ludziom, dzięki którym życie jest ciekawsze,

- aaa, i naszym siatkarzom za udany meczyk (nie bez nerwów xD).

Koniec. Tak jak i koniec czegoś w moim życiu.

Następny we wtorek.

Pozdrawiam ;3