Rozdział trzydziesty ósmy

Szedłem ulicą. Stanąłem na chodniku. Przez pięć sekund wpatrywałem się w zegarek. Słońce świeciło. No, bestseller o moim życiu murowany. Układał w głowie podobne myśli i sam się z nich naśmiewał. Dorosłe podejście do życia nie było jego mocną stroną, chociaż sam zauważył u siebie zmianę na… gorsze. Zaczął być odpowiedzialny?! Tak, bo inaczej nie poszedłby do jej domu. Dobra, po co się oszukiwać. Kierowały nim inne pobudki, takie jak chęć kłótni.

      Władował się do tego cholernego domu bez pukania i nakazał chłopcom czekać w samochodzie, aż powie im, że mogą wejść. Czekała. Uśmiechnęła się lekko na widok jego nowej, firmowe miny pod tytułem „Auu, samiec alfa to ja!”.

       Obok różowej lampy stojącej stał Srajtaniel i srał ze strachu. Wiedział, gdzie się ustawić, bo ten kolorek podkreślał głębię jego intelektualnej niższości. Hehe, to mu się udało… „Piona Kas, jak zwykle jesteś boski”.

- Oliwia, pójdziesz ze mną do ogrodniczego? – spytał, w duchu śmiejąc się z prawdopodobnej miny Srajtaka.

- Po co? – Zdziwiła się białowłosa dziewczyna, podnosząc na niego wylękniony wzrok.

- Bo muszę cię wyrwać…

        Roześmiał się na widok jej zdezorientowania i podszedł do telewizora, popychając przy tym blondyna. Kurde, głupi kmiot, choć kiedyś na coś się tam może i przydał. Miał nadzieję, że ta baba jeszcze nie dotknęła Oliwii. W końcu to była kiedyś jego dziewczyna…

        Ciężki sprzęt. Chyba jednak musi zawołać chłopaków. Czemu ten tleniony debil tak się w niego wgapiał? Kretyn do potęgi. Oł szit, przytrzasnął sobie skórę! Bolało gorzej niż na składaku w pokrzywach.

      Nim z jego ust uleciało głośnie przekleństwo, poczuł delikatną skórę Oliwii na swojej dłoni. Spojrzał z niechęcią na jej twarz i dostrzegł w jej szczerych, ciemnych oczach, nutkę rozczulenia.

- Nic mi nie jest. – Jego głos, zamiast przybrać opryskliwy ton, stał się jakiś żałośnie miękki i uspokajający. Zdegustowany, zmrużył oczy i wydął wargi w grymasie niezadowolenia. Czemu stanęła tak blisko? Niech sobie nie pozwala, bo… - Jej, co robisz?!

- Nic. O co ci w tym momencie chodziło? – Zmarszczyła brwi i podeszła do Nataniela, chwytając go za rękę.

      Kastiel z ponurą miną na nich spojrzał. O co mu chodziło? Dotknęła kolanem jego nogi i przez to próbował ją odepchnąć. Czuł się źle, utrzymując bliski kontakt fizyczny, który nie był nasączoby erotyzmem, z kimkolwiek. Nie tolerował czułości. Przeklęty Nataniel, po co on się tak do niej klei?

      Z wściekłością zawołał na chłopaków. Trzeba wynieść ten telewizor…

***

      Nataniel był na mnie zły, że załatwiłam naprawę w firmie Kastiela. Ale skąd mogłam wiedzieć, że przyjdzie osobiście? W dodatku następny tego typu budynek był w innym mieście. Pokłóciłam się trochę z blondynem, ale przeprosił mnie słodkim pocałunkiem.

      Miałam ochotę na wieczorny spacer, dlatego poprosiłam Nataniela, by przyjechał za dwie godziny, aż się przyszykuję. Nie wiem, co się stało, ale gdy dotknęłam dłoni Katiela, on mnie tak mocno odepchnął i popatrzył wręcz z odrazą. To takie przykre, kiedy ktoś bliski sercu, zupełnie cię nienawidzi… Cudem udało mi się zachować wtedy kamienną twarz. Na szczęście Nat był blisko i ciepło jego ciała dodało mi trochę otuchy. On w ogóle jes moim najlepszym przyjacielem, oparciem. Coraz bardziej jednak nasz rozmowy schodzą na pewien temat, a mianowicie ślub. Nie wiem, czy jestem na to gotowa, bo jednak jest to decyza na całe życie. Może zaważyć na wszystkim, co się potem będzie miało stać. Nie mam ochoty o tym myśleć, a co dopiero dyskutować, ale… Nataniel jest taki kochany. Wszystko przyjmuje ze zrozumieniem, nawet to, że jeszcze mu się nie oddałam. Dorosłe życie jest bardzo trudne.

      Włożyłam na siebie krótką granatową spódnicę i jasnozieloną bluzkę. Do tego nieodłączne trampki i byłam gotowa już na półtorej godziny przed spotkaniem. Postanowiłam się przejść, bo ni lubiłam bezczynnego czekania. Wybrałam się do parku, żeby podkarmić ptaki. Dawno tego nie robiłam, więc biegłam alejką z uśmiechem na ustach, ale tylko do momentu, kiedy zobaczyłam ją…

      Stała obok fontanny, taka opalona, wymuskana i perfekcyjna do granic możliwości. Zacisnęłam pięści i zrobiłam chyba głupią minę, bo uśmiechnęła się złośliwie. Wysoki kok lśnił w słabych już promieniach słonecznych, a zadbana dłoń wykonała taki ruch, jak gdyby mnie do siebie przywoływała. Wbrew sobie, poszłam tam. Jakaś niewidzialna siła, może ciekawość, popchnęła mnie w stronę tej pięknej kobiety.

      Była ode mnie nieznacznie wyższa i miała zgrabniejszy nos, a długie nogi dumnie prężyła na wszystkie strony. Może pracowała w modelingu?

- Kastiel mówił, że jesteś jego byłą. Ile byliście razem? – zaczęła ostro, pod grzecznym uśmiechem ukrywając złośliwość.

- Nie twoja sprawa. Skoro ci nie powiedział, ja też będę milczała – rzuciłam chłodno

i zmierzyłam ją wzrokiem. Nadęta lala. Nie pasowała jakoś do przyrody nas otaczającej. Na pozór obecna, a jednak jakaś oddalona, jakby z innego świata. Co ten Kastiel w niej widzi> chyba tylko ”płuca”.

- Mówiłem ci, żebyś mnie zostawiła w spokoju. – Usłyszałam za uchem cichy szept i owionął mnie przyjemny zapach męskich perfum. Wzdrygnęłam się, bo uścisk na moim nadgarstku był nieznośnie bolesny.

      Kastiel w końcu mnie puścił i stanął obok swojej dziewczyny z obojętną miną. Czułam się jak zaszczuty przez właściciela pies, który pragnie się wydostać z potrzasku, a jednocześnie chce być jak najbliżej niego.

- I na co czekasz? - zapytał, a ja pomyślałam o czymś bardzo dziwnym...

***

Sorry, że tak krótko, ale jadę za chwilę!!! :))))) Dokończę w sobotę, bo dzisiaj nie zdązyłam, chyba, że uda mi się wcześniej, pa.