Rozdział trzydziesty piąty

      Usiadłam na kanapie obok Nataniela, który popijał herbatę. Objął mnie wolną ręką.

- Nie ucz się tyle, na pewno zdasz… - szepnęłam i cmoknęłam go w policzek.

- Z twoją pomocą… mogę zdać… - Spojrzał na mnie z powagą i bezwiednie oblizał usta.

- Co masz na myśli? – spytałam cicho i zaczerwieniłam się jak głupia nastolatka. W odpowiedzi chłopak położył kubek z herbatą na ławie i pocałował mnie w usta. Przyjemny dreszcz podniecenia przeszył moje ciało. Nataniel leciutko przygryzł mi ucho. Syknęłam cicho, bo nienawidziłam tej pieszczoty. Kastiel… No tak… To moja wina, bo do tej pory nie pozwoliłam Natanielowi na bliższy kontakt.  Może czas to zmienić? Tak bardzo się stara.

      Kiedy położył się na mnie, nie zaprotestowałam. Całkiem przyjemnie było czuć jego ciepłe usta skórze. Bardzo brakowało mi czułości. W końcu jestem tylko młodą kobietą!

Gładząc jego nagie plecy, nie myślałam o niczym. Mogłam rozkoszować się chwilą obecną, wolną od jakichkolwiek trosk. Poddałam się pocałunkom, cicho wzdychając.

***

      Wracałam ze sklepu objuczona ciężkimi siatkami. Ogromna burzowa chmura leniwie wlokła się za mną, nie pozwalając promykom słońca przedostać się do ziemi. Brukowany chodnik skończył się szybciej, niż podejrzewałam, więc upadłam na kolana, tracąc równowagę. Zaklęłam cicho i podniosłam się z ziemi. Na szczęście siatki z żywnością nie urwały się.

      Do domu przyszłam za piętnaście piąta. Z przyjemnością włożyłam zakupy do lodówki i usiadłam na krześle. Niech to szlag. Zdarłam sobie skórę na kolanach! Nataniel, opierający się o kuchenny blat, chyba zauważył moje zbolałą minę, bo podszedł i pogładził mnie po udzie.

- Niezdara…- szepnął i chciał wstać, pewnie, po apteczkę, ale zatrzymałam go ruchem ręki.

- Nataniel… Widzę, że jesteś zły – powiedziałam cicho.

- Nie… A zresztą, masz rację, jestem.

- Przepraszam. Nie byłam gotowa.

- A dla Kastiela pewnie byłaś gotowa o każdej porze dnia i nocy… - W tym memencie dało się słyszeć głuche plaśnięcie. Uderzyłam Nataniela w policzek.

- Przestań!

- Ja nie mogę znieść, że on z tobą… Że ty… Oliwia, nie mogę znieść tej myśli! – Chłopak schował twarz w dłoniach i cicho załkał. – Kochałaś go, a mnie nie…

- Nie wygaduj głupot!

- Więc dlaczego nigdy sama nie powiedziałaś mi tych słów?!

      Spojrzałam na jego złotą czuprynę i zacisnęłam wargi. To prawda. Nie mogłam się jakoś przemóc, by mu to powiedzieć. Ale to niemożliwe, żebym ja wciąż… Potrząsnęłam głową.

- Spójrz na mnie – rozkazałam chłopakowi i gdy nasze spojrzenia spotkały się, pocałowałam go z czułością. Długo i namiętnie. – Wieczorem jest festiwal zakochanych. Miałam ci tego nie proponować, ale chyba muszę coś udowodnić, Nataniel. Puścimy razem łódeczkę z kłódką.

      Oczy chłopaka rozszerzyły się i jego usta w końcu rozszerzyły się w szerokim uśmiechu.

- Jesteś wspaniała, że ze mną wytrzymujesz… - powiedział cicho i pocałował mnie w rękę.

***

      Moja czarna sukienką wywołała zachwyt u wszystkich. Przypadkowi mężczyźni prawili mi komplementy, a ja czułam się piękna, jak nigdy. Nawet Nataniel pękał z dumy, widząc zazdrosne spojrzenia kierowane w jego stronę. Szedł ze mną za rękę i uśmiechał się promiennie.

      Stoiska z przekąskami ustawione były wzdłuż rynka, a na środku zgromadzono kosz z lampionami i umocowanymi do nich łódeczkami. Wszystko pięknie oświetlone, przystrojone, nawet fontanna w kształcie pionowo ustawionej ryby, wyglądała uroczyściej iż zwykle. Przytuliłam się do Nataniela, wdychając jednocześnie woń, którą roztaczały aromatyczne ciasteczka ze straganu pewnej staruszki. Od razu zaciągnęłam tam mojego partnera

i uśmiechnęłam się do starowinki, o włosach tak białych jak moje, tyle, że z domieszką szarości. Miała bardzo miłe, niebieskie oczy.

- Te ciasteczka doprowadzą cię do prawdziwej miłości, dziecko – powiedziała cicho i spojrzała na mnie porozumiewawczo. Zaśmiałam się i szturchnęłam zmieszanego Nataniela, który wyjmował pieniądze, by zapłacić. – Wybierz sobie, chłopcze.

       Odsunęłam się trochę, żeby nie zawadzać Natanielowi i uśmiechnęłam się leciutko. Co za śmieszne wróżby, nigdy w nie wierzyłam, ale zawsze sprawiały mi niesłychaną przyjemność, kiedy się w nie wsłuchiwałam. Nagle usłyszałam dziewczęcy pisk, wywołany chęcią zakupienia owych specjalnych ciasteczek, które rzekomo miały  zaprowadzić do miłości. Kiedy autorka odgłosu biegła w stronę straganu, oczywiście mnie potrąciła i upadłam jak głupia na moje i tak zdarte kolana. Nie zdążyłam nawet zakląć, kiedy zobaczyłam przed sobą wyciągniętą dłoń o smukłych palcach. Z chęcią przyjęłam pomoc i kiedy uniosłam oczy na mojego wybawiciela, zabrakło mi tchu…

- Niezdarna, jak zwykle… - Brązowooki chłopak delikatnie ujął moją dłoń i pomógł mi wstać, a gdy zetknęliśmy się na moment ciałami, wszystko się we mnie zagotowało. Spojrzałam na jego pełne usta i czerwone włosy. Wzrokiem objęłam postawną, wysoką sylwetkę.

- Kast…

- Kochanie, chodźmy! – Dziewczyna o kasztanowych włosach przerwała mi, zagłuszając moje słowa perlistym chichotem. Stanęłam oniemiała i wpatrywałam się cały czas w jego plecy. Nie mogłam się ruszyć ani nawet odezwać. Pierwszy raz tak się czułam. Jakby mnie ktoś uderzył bryłą lodu i znieczulił wszystkie moje zmysły.

- Oliwia, mówię do ciebie. – Nataniel potrząsnął mnie za ramię i dopiero wtedy, z wysiłkiem odwróciłam wzrok od chłopaka, który… - Chodźmy po te łódeczki.

     Kątem oka dostrzegłam, że on całuje dziewczynę, z którą przyszedł. Całuje? Czemu się nie odwróci? Czemu nic do mnie nie powie?! Przecież ja nie mogę się ruszyć!

      Bezwolnie dałam się poprowadzić Natanielowi na środek rynku. Światełka wokół mnie wirowały, niczym piękne suknie na balu, gdy grano walca. Słyszałam śmiechy, głośne rozmowy, sączącą się z magnetofonu delikatną muzykę, a na ciele wciąż czułam spojrzenie chłopaka. Dotykał mnie z niewyobrażalną czułością, jakbym była kostką cukru, która zaraz może się rozpuścić w kałuży. I ten lekki uśmieszek… To przecież…

- Oliwia, co ci jest?

      Popatrzyłam nieprzytomnie na Nataniela, a zaraz potem złapałam wzrok czerwonowłosego. Czyżby się uśmiechał? Patrzył przez ramię, ale tak jakoś dziwnie. Tak… źle…

***

Sorks, że taki krótki, ale nie mam weny po tej przerwie. Następny może w piątek, jeśli zdążę.

Ten rozdział zapowiedziałam wyjątkowo, żebyście nie przegapiły, ale widzę, że nastrzępiłam tylko nerwów… xD

To do zobaczenia. :)

A i przepraszam za błędy, ale niedawno poprawiałam i jak to ja, oczywiście nie zapisałam xD