Rozdział trzydziesty szósty

Uwaga, scena +18! Same zorientujecie się, kiedy się zaczyna, a kiedy kończy. Miłego czytania.

      Podtrzymywana przez Nataniela jakoś doszłam do ławki i usiadłam. Czułam, jak wszystkie wnętrzności skręcają mi się ze zdenerwowania. Tak, jakbym nagle znalazła starą, cenną rzecz, o której prawie zapomniałam.

      Nie słuchając swojego partnera próbowałam odszukać wzrokiem czerwoną czuprynę, ale niestety nigdzie jej nie wypatrzyłam. Nie, to niemożliwie, żeby Kastiel przyjechał. To zupełny absurd… Ale przecież go widziałam! Chyba bym się nie pomyliła! Przez moje ciało przeszedł dreszcz podekscytowania, bo może moglibyśmy… Nie, on mnie przecież zostawił bez słowa wyjaśnienia, tak nie można robić. Poza tym jest tu z jakąś dziewczyną, a ja mam Nataniela.

- Oliwia, co się z tobą dzieje? – Blondyn wyglądał na zirytowanego.

- Nat, słuchaj, muszę się przejść w samotności. Niedługo wrócę – powiedziałam cicho

i zerwałam się z miejsca.

- Ale…

      Nie słuchałam go już, tylko szłam w kierunku, gdzie ostatni raz widziałam Kastiela. Trzęsły mi się ręce i z trudnością mogłam opanować oddech, ale wytrwale go szukałam. Nie mogło tak być, że nie wyjaśnimy sobie niczego, że będziemy się mijać, udając, że nic między nami się nigdy nie zdarzyło. W końcu go ujrzałam! Stał oparty o ceglany budynek i uśmiechał się łobuzersko. Oczywiście towarzystwa dotrzymywała mu ta brązowowłosa panienka. Prychnęłam cicho na widok jej niegustownej spódnicy i pewnym ruchem odgarnęłam włosy do tyłu. Choć w środku czułam się jak galaretka, postanowiłam nie dać ego po  sobie poznać. Powoli do nich podeszłam.

- Kastiel… Nie sądzisz, że musimy porozmawiać? – zapytałam, marszcząc czoło, bo nie udało mi się ukryć drżenia w głosie.

- Nie. Zostaw nas w spokoju. – Kastiel nawet nie spojrzał w moją stronę. To zabolało bardziej, niż jego słowa.

- Proszę cię, chciałabym…

- Nie obchodzi mnie to, nie rozumiesz?! – Zmrużył oczy z wściekłości, a jego towarzyszka uśmiechnęła się bezczelnie i zawiesiła na nim ramiona, jak ośmiornica macki na swojej ofierze. Przełknęłam ślinę i poczułam, że zaraz się rozpłaczę. Nie mogłam znieść takiego upokorzenia, przecież Kastiel traktował mnie gorzej niż starą szmatę do podłogi. Zupełnie jakbyśmy nie przeżyli tylu wspaniałych dni razem, jakby nie wyznał mi nigdy miłości. – Zresztą, czekaj… Chodź za mną.

      Stanęłam jak wryta, kiedy dotknął mojej dłoni i pociągnął za sobą. W jednej chwili zmienił zdanie, ba, nawet się uśmiechnął. O co mu chodziło? Coraz bardziej oddalając się od zdezorientowanej dziewczyny, szliśmy w okolice rzeki. Nie wiedziałam, czemu nie moglibyśmy porozmawiać na rynku, ale tez specjalnie mnie to nie obchodziło. Ważne, że w końcu miałam szansę wyjaśnić dawne nieporozumienia, a w dodatku obecność i dotyk dłoni Kastiela sprawiały mi niebywałą przyjemność. Czułam się tak  bezpieczna… Co ja wygaduję?! My nie jesteśmy już razem, tfu, tfu.

      Kiedy znaleźliśmy się na ustronnej polanie, otoczonej z wszystkich stron zagajnikiem, który przecinała rzeka, Kastiel uśmiechnął się tajemniczo i zdjął kurtkę, rzucając ją niedbale na trawę. Nic nie mówił, tylko na mnie patrzył, ale miał taki niespokojny, rozbiegany wzrok. Zupełnie jakby… Nie, nie, o czym ja myślę do cholery?

- Kastiel, powiedz mi czemu…

      Nie dokończyłam, ponieważ chłopak… pocałował mnie! Byłam tak zdezorientowana, że odjęło mi mowę. Nie mogłam się też ruszyć, tylko patrzyłam, jak ściąga swoją koszulkę. Nie wiedziałam, co się dzieje, co on zamierza, ale jedno było pewne. Zgodziłabym się teraz na wszystko, co by zaproponował. Wbrew wszystkiemu, szczególnie zdrowemu rozsądkowi

i urażonej dumie, wbrew logice i zasadom, ale zgodziłabym się na wszystko! Obudziło się we mnie tak silne pragnienie, żeby między nami znowu zapanowała ta bliskość, która kiedyś była dla mnie oparciem. Tak bardzo chciałam, żeby mnie dotknął, z czułością odgarnął mi włosy z czoła, tak, jak kiedyś to robił. Ten pocałunek obudził we mnie wszystkie skrywane przez te kilkanaście miesięcy namiętności i pragnienia. Ja w końcu znowu chciałam kochać!

      Spojrzałam na niego z niepewnością, ale tylko kiwnął leciutko głową i podszedł do mnie blisko, bardzo blisko i pochylił głowę. Czułam jego ciepły oddech na szyi i słyszałam serce, które biło teraz szalonym, nieregularnym rytmem, zupełnie tak, jak moje. Razem łączyły się w jedną, piękną melodię rozbudzonej namiętności, mającej za chwilę wybuchnąć…

      Jęknęłam, kiedy włożył mi dłoń pod sukienkę i położył ją na moim udzie. Zamknęłam oczy i otworzyłam usta, bo inaczej nie mogłam złapać oddechu. Druga ręka chłopaka powędrowała w okolice zamka sukienki. Powoli go rozsuwał, muskając przy tym moje, nagie już, ramiona. Objęłam go za szyję, kiedy czarny materiał opadł bezwładnie na ziemię. Wplotłam palce we włosy Kastiela, który już zaczął odpinać mi stanik. Nie mogłam się powstrzymać, by mu pomóc, bo jego ruchy były zbyt niecierpliwe, przez co nie mógł sobie poradzić z tym zadaniem. Kiedy nasze dłonie spotkały się, na chwilę zesztywniał, ale zaraz potem odzyskał pewność siebie i zabrał się za całowanie mojej szyi, rękami pieszcząc mi piersi. Gdyby mnie mocno nie trzymał w objęciach, na pewno upadłabym, bo tyle emocji mną owładnęło, że ledwo trzymałam się na nogach.

      Kastiel całował coraz zachłanniej, głębiej, tak, że nie mogłam już o niczym innym myśleć, tylko o jego ciepłych wargach. Nie straciliśmy starego rytmu, dalej dopasowywaliśmy się do siebie jak dwie połówki jabłka, połączone niewidzialnymi nićmi. Nie powstrzymywałam już swoich gwałtownych reakcji, spowodowanych dotykiem chłopaka. Wstrząsały mną dreszcze

i czułam, że nie wytrzymam dłużej napięcia, kiedy opadliśmy na jego kurtkę, a potem szybko wszedł we mnie jednym płynnym ruchem. Zacisnęłam ręce na jego plecach. To było jak powrót do życia…

      Trwało to wszystko nie więcej niż pół godziny i było przepełnione niezwykłą tęsknotą. Kiedy skończyliśmy, Kastiel opadł na mnie miękko i pocałował w usta. Chciałam się do niego przytulić, ale nagle, odsunął się. Tylko dlaczego? Przecież widziałam, że miał ochotę na taką bliskość. Z dziwnym wyrazem twarzy zaczął zakładać na siebie ubrania. Usiadłam.

- Kastiel, nie śpiesz się tak – powiedziałam, ale nie odpowiedział mi nawet uśmiechem.

      Lekko zirytowana, ale wciąż szczęśliwa, założyłam bieliznę, apotem sukienkę. Podeszłam do chłopaka, ale ten odepchnął mnie lekko.

- Oliwia… - Zwiesił głowę, tak, że grzywka zasłaniała mu oczy. – Wyrównaliśmy rachunki. To dla mnie nie znaczyło nic więcej, ponad zemstę.

      Podniósł z ziemi kurtkę i wolnym krokiem podążył w stronę rynku, nie oglądając się za siebie. Popatrzyłam z niedowierzaniem na jego plecy i opadłam na trawę. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam. Wykorzystał mnie? Chciał się zemścić? Ale za co, do cholery?! On nie mógł tego powiedzieć, przecież czułam bijącą od niego tęsknotę, więc dlaczego odszedł w takim stylu? Czyżby to rzeczywiście nie znaczyło dla niego nic…?

O Boże, czułam się wtedy taka zbrukana i poniżona… Ukryłam twarz w dłoniach.

***

      Nie wiem jak długo siedziałam na tej łące, opuszczona, zrozpaczona, nieszczęśliwa. Wylałam morze łez, bo w jednej chwili z nieba trafiam do piekła. Znalazł mnie Nataniel i od razu mocno do siebie przytulił. Cicho załkałam w jego ramionach, próbując jakoś pozbierać myśli. Blondyn nie pytał o nic, tylko delikatnie głaskał po głowie i całował po włosach.

      Uspokoiłam się dopiero po dłuższej chwili i podniosłam na niego zaczerwienione i opuchnięte od płaczu oczy. Cicho poprosiłam, żeby mnie stąd zabrał do domu.

***

     

      Przez całą drogę do domu nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Najgorsze było to, ze wciąż czułam na sobie dotyk Kastiela i jego udzielające się pragnienie. Czy mógłby aż tak dobrze udawać? W sumie mógłby, bo nie od dziś wiadomo, że jest zwykłą szują. Zacisnęłam pięści w obronnym geście, kiedy weszliśmy do mojego domu. To dziwne, dlaczego Nataniel ze mną nie mieszkał. No tak…

***

      Właśnie czyściła okno, kiedy do pokoju wszedł blondwłosy chłopak z gazetą w ręku.

- Wiesz, jakoś nie było okazji dać ci jej wcześniej. Kiedy… No, pamiętasz? To te zdjęcia z sesji – powiedział i podał jej czasopismo.

      Dziewczyna rzuciła okiem na fotografie, które przedstawiały ją w różnych ujęciach

i uśmiechnęła się blado. Ten las budził wiele wspomnień.

- Dzięki, ale mogłam kupić…

- Nie! – przerwał jej gwałtownie blondyn i zaczerwienił się lekko. – Po co masz się wykosztowywać, zresztą, specjalnie dla ciebie zdobyłem gazetę jeszcze przed rozesłaniem do kiosków, żebyś potem nie musiała szukać. Nie miałabyś do tego głowy.

- Czemu? Skąd mogłam wiedzieć, że…?

- Ach, no tak, rzeczywiście… ale coś mnie tchnęło. – Chłopak podrapał się po głowie.

- Dzięki. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Teraz mieszkam sama i mam spokój, który gwarantuje mi owocną naukę.

- No tak… Nauka na pierwszym miejscu. Obiecuję, że nikt ci nie będzie już przeszkadzał.

      Blondyn zwiesił głowę i jakoś tak ze smutkiem się uśmiechnął. Dziewczyna odłożyła gazetę na stolik.

***

      Przypomniałam sobie, co wtedy powiedział Nataniel. Wziął sobie do serca moje słowa

i nie nalegał na wspólne mieszkanie. Jaki on jest kochany. Idealny. Wręcz anioł z niego wcielony. Czemu, do cholery, nie wybrałam jego?!

- Oliwia, powiesz mi teraz, co się stało? – Uspokajający ton głosu chłopaka, koił moje nadszarpnięte nerwy.

      Spojrzałam na niego, a potem na moją czarną sukienkę, tak niecierpliwie ściąganej ze mnie przez pewne ręce…