Uwaga, z błędami, bo zostawiłam w szkole kingstona z poprawną
wersją.
Zaktualizuję w niedalekiej przyszłości, jeśli mi Net nie
padnie. Przepraszam za utrudnienia.
Miłego czytania.
Leżeliśmy na
łóżku. Ja i Kastiel. Opowiedziałam mu całą historię, ale nie zareagował tak,
jak się spodziewałam. On, mój buntownik, powiedział, żebym porozmawiała z
Hadrianem! Nie do pomyślenia.
- Co ci szkodzi, wyjaśnicie sobie wszystko. Zawsze możesz go
zabić nożem kuchennym, jak ci nie będzie coś odpowiadało.
Spojrzałam na
niego. Może miał rację?
***
Nerwowo skubałam
rękaw bluzki. Hadrian milczał. Czasem tylko unosił oczy do nieba
i wzdychał. Spojrzałam na jego pełne usta, które kiedyś z
taką lubością pieściły moje wargi. Aż mi się wierzyć nie chce, że potrafił tak
dobrze udawać.
- Dlaczego mnie zwodziłeś aż tyle czasu? – wyrzuciłam z
siebie w końcu, patrząc w okno. – Dobrze wiedziałeś, że byłam w tobie szaleńczo
zakochana, mogłeś wyjawić swój cel wcześniej.
- Nie wiem. Chyba przypominałaś mi Sue.
Hadrian schował
twarz w dłoniach.
- Nie miałeś prawa się mną bawić. Bianka i ja to dwie różne
osoby.
- Wiem, przepraszam, ale byłem wtedy młody i głupi, chciałem
się zemścić na twojej siostrze. Rzuciła mnie dla tego frajera, Robina!
- Pięknie się zemściłeś. Teraz jej ciało jedzą robaki! –
wrzasnęłam i uderzyłam ręką w parapet.
- Nie mów tak! To ja miałem zginąć, ja! Nie wiedziałem, że
to wy jedziecie tym samochodem, przysięgam. Ja ją kochałem! Nie mogłem dłużej
znieść tego, że przytula ją ktoś inny, dlatego rzuciłem się pod koła, by już
nie cierpieć… Wystarczającą karą jest to, że nie zginąłem wtedy… Dalej chcę
umrzeć, bo życie ze świadomością, że zabiłem moją Sue, jest okropne, ale to
właśnie moja kara. Najstraszniejsza, jaka mogła mnie spotkać – zawiesił głos. –
Wiele razy myślałem o samobójstwie, ale przed każdą próbą przypominał mi się
jej uśmiech i wiedziałem wtedy, że muszę żyć, by pokutować za ten okropny czyn.
- Nienawidzę cię… Pozbawiłeś mnie rodziny, sponiewierałeś
moje uczucia, byłeś podły – wyszeptałam cicho. – A wtedy, po wypadku,
uśmiechałeś się.
- Byłem pijany. Myślałem, że to Sue przeżyła. Cieszyłem się
wtedy, jak głupi. A to byłaś ty. Ty krzyczałaś.
- Zmieniło to coś? Jakbym to ja, zamiast niej umarła, nie
miałbyś wyrzutów sumienia?
Prychnęłam z
pogardą.
- Oliwia. – Podszedł do mnie i uklęknął. Odwróciłam głowę. –
Przepraszam, wybacz mi proszę. Jesteś jedyną osobą, która mi została po Sue,
więc kiedy zobaczyłem twoje zdjęcie u Nataniela, wiedziałem, że muszę się z
tobą spotkać, żeby wszystko wyjaśnić.
Poczułam, że za
chwilę się rozpłaczę. Chłopak, którego kiedyś tak mocno kochałam, klęczał teraz
przede mną i prosił o wybaczenie. Wybaczenie za śmierć bliskich, za to, że
posłużyłam mu jako narzędzie zemsty i za to, że jego uczucia nigdy nie były
prawdziwe.
- Kochałeś mnie kiedykolwiek?
- Nie, ale byłaś wtedy moją najlepszą przyjaciółką.
Podniósł na mnie
swoje smutne, orzechowe oczy. Przesunęłam palcami po jego czerwonych ustach.
- Jak mogłeś tak dobrze udawać? – Otarł pierwszą łzę, która
spływała mi po policzku.
- Nie udawałem. Przebywanie z tobą naprawdę sprawiało mi
przyjemność – powiedział.
Ze zdziwieniem
zauważyłam, że moje oczy są już całkowicie mokre od łez. Poddałam się jego
uściskowi, kiedy przygarnął mnie do siebie ramieniem. Właściwie, to już nie
czułam żalu, tylko dojmującą pustkę. Pocałował mnie w policzek. Długo tęskniłam
za jego obecnością. Nawet fakt, że przez niego zginęła moja rodzina, nie
przeszkadzał mi, by go dalej kochać. Nienawidziłam go i kochałam jednocześnie,
przez długie lata. Tak sobie myślę, że w liceum i Nataniel i Kastiel byli tylko
substytutami dla niego, bo Hadrian siedział w mojej głowie nadal, jako idealny chłopak.
Teraz wiem, że nie byłam wtedy zdolna do miłości. Dojrzałam do niej dopiero
teraz.
- Wybaczam ci wszystko – szepnęłam i pozwoliłam, by wtulił
drżącą głowę w moją szyję. Płakaliśmy oboje, a razem ze łzami wypływały z nas
wszystkie żale. Teraz naprawdę mu wybaczyłam.
Moja pierwsza miłość. Mówi się, że ona jest
najlepsza. Ja myślę, że jest piękna, ale nie najlepsza. Najlepsza jest wtedy,
gdy znajdzie się swoją prawdziwą, drugą połówkę. Nieważne, czy ma się wtedy
dziesięć, dwadzieścia, czy pięćdziesiąt lat, ważne, by ją znaleźć.
Zostawiłam go
samego w pokoju i poszłam do Nataniela. Musiałam mu coś powiedzieć.
- Co jest? Płakałaś?– zapytał.
- Nat, kocham cię, ale jak przyjaciela.
Jego oczy
wyrażały bezgraniczne zdumienie. Zaskoczyłam go.
- Co? Ale nie możesz mi tego robić… - Spojrzał na mnie z
żalem.
- Przepraszam.
- Ale…
- Przykro mi. Nie będziemy razem już nigdy.
Zwiesił głowę i
zacisnął pięści, ale po chwili popatrzył na mnie z mocą.
- Odejdę teraz, ale pamiętaj, będę na ciebie czekał. Możesz
do mnie przyjść, nie podając powodu. Przyjmę cię z otwartymi ramionami, bo cię
kocham. Kocham cię, jak nigdy nikogo. Zawsze będziesz moją miłością, treścią
mego nędznego życia. I bądź pewna, że każdy najmniejszy błąd Kastiela, obrócę
na swoją korzyść. Każde jego potknięcie będzie mnie utwierdzało w przekonaniu,
by dalej o ciebie walczyć, bo jestem pewny, że nie będziesz z nim szczęśliwa, a
ja tylko tego pragnę, by na twej twarzy gościł uśmiech, a to niemożliwe z
Kastielem. Proszę, jeśli nie ja, to ktoś inny, byle nie on.
Chciał podejść i
przytulić się do mnie, ale pokręciłam głową.
- Proszę, zrób to dla mnie.
Westchnęłam
zachęcająco i objął mnie mocno. Jego słowa wbiły się w moją duszę jak sztylety.
Wierzyłam, że nie okażą się prawdą. Chciałam w to wierzyć.
Kiedy odszedł,
by spakować swoje rzeczy, rzucił tylko, żebym się nie dziwiła, jeśli będę
często na niego wpadać, bo przypuszczał co się stanie i wynajął dom po
sąsiedzku razem z kuzynem. Jeszcze tylko tego brakowało. Mnie chyba nie jest
dane zaznać spokoju.
Wyszedł z mojego
domu razem z Hadrianem, który był już zamkniętym rozdziałem w moim życiu.
Z ulgą poszłam
poszukać Kastiela. Siedział na kanapie w salonie.
- Nareszcie skończyłaś te gadki rodem z dramatu. – Zrobił mi
obok siebie miejsce. – To co, mamy wolną chatę?
- Na to wygląda – odparłam.
- Od początku wiedziałem, że mnie wybierzesz.
Nie miałam siły
z nim rozmawiać. Byłam wykończona emocjonalnie, ale dziwnie spokojna. Chyba
nareszcie wychodziłam na prostą, pozamykałam wszystkie dręczące mnie sprawy.
Usiadłam
Kastielowi na kolanach i zaczęłam go całować. Chłopak od razu mnie mocno objął
i przejął inicjatywę. Nie pragnęłam teraz niczego innego tak bardzo, jak jego
bliskości. Powoli zdjął ze mnie bluzkę i natychmiast poczułam na własnej skórze
jego pożądanie. Całował zachłannie, tak, że nie istniało dla mnie nic, poza
jego wargami.
- O cholera, przepraszam!
Odskoczyłam od
Kastiela i próbowałam znaleźć swoją bluzkę. Chłopak osłonił mnie swoim ciałem,
tak, że byłam bezpieczna, przed wzrokiem przybysza.
- Lysander, zabiję cię, przysięgam – warknął mój wściekły
kochanek.
- Nie wiedziałem, że będziecie chcieli na kanap…
- Nie ręczę za siebie – przerwał mu Kastiel.
Nareszcie
ubrałam bluzkę i czerwona, jak burak wyjrzałam zza jego pleców.
- Cześć, Oliwia, miło cię znowu widzieć – rzekł Lysander,
elegancki i dystyngowany jak zawsze. Prezentował się znacznie bardziej męsko
niż w liceum. Co tu dużo mówić, był postawnym facetem. Uśmiechnęłam się do
niego. Cóż za nieszczęście, że musiałam go spotkać w tak niezręcznej sytuacji.
Okazało się, że
Kastiel musi jechać do matki, do firmy, bo jakiś facet od przewozu przyjechał.
Chłopak, klnąc pod nosem, poszedł się przebrać i po chwili już go nie było.
Zaproponowałam więc Lysandrowi coś do picia, ale za nic w świecie nie mogłam
odkręcić butelki z sokiem.
- Pomogę ci. – Podskoczyłam, bo Lys stanął zaraz za mną i
czułam jego oddech za uchem. Był wyższy niż Kastiel. Nie mogłam zapanować nad
płucami, które nie chciały nabierać powietrza, gdy sięgnął ręką po butelkę. Co
to, do cholery, za chwila słabości? Pieprzona natura.
Chłopak podał mi
otwartą butelkę i odsunął się. Nareszcie odetchnęłam głęboko i nie patrząc mu w
oczy, zapytałam, co u niego.
- Pewnie wiesz o Iris – stwierdził. – Życie mi się trochę
skomplikowało, ale nie narzekam.
- A właśnie, córka, czy syn? – zapytałam.
- Córka. Daliana.
- Pięknie. Gratulacje.
- Wy z Kastielem chyba też staracie się o potomka – zaśmiał
się, a ja poczułam, że moje policzki oblewają się szkarłatem.
- Przestań – mruknęłam zawstydzona.
- Żartowałem przecież. Jesteś jeszcze taka słodka… yyy… to
znaczy wiesz, nie widzę cię w roli matki w tym wieku.
Lysander z
zakłopotaniem podrapał się po głowie. Zdziwiłam się, bo nigdy nie myślałam, że
zwraca na mnie zbytnią uwagę, a teraz tak się zmieszał. Interesujące.
Zaraz.
Tfu, o czym ja myślę?!
Mam chłopaka.
Lysander to najlepszy kumpel mojego chłopaka.
Od razu lepiej. Jeśli chcę być w porządku wobec Kastiela, to
nie mogę myśleć o jakichś flirtach. Zachowuję się, jak jakaś małolata.
- Oliwia, kontaktujesz?
- Tak, tak. Przepraszam, zamyśliłam się. – Głoś Lysandra
doprowadził mnie do porządku.
Przez resztę
wieczoru rozmawialiśmy o błahych rzeczach, aż wrócił Kastiel. Pożegnałam się z
Lysandrem i całując go w policzek, uśmiechnęłam się lekko. Odwzajemnił to.
Do łazienki
weszłam w wyśmienitym nastroju. Odnowiłam aż dwie znajomości.
***
- Może dokończmy to, co nam przerwano? – Kastiel przysunął
się do mnie i cmoknął w ramię.
Było już dobrze
po dwudziestej trzeciej, więc byłam senna, ale nie miałam siły przeciwstawiać
się Kastielowi. Pozwoliłam mu, żeby zajął się moim ciałem. Wkrótce poczułam
pierwszy dreszcz podniecenia, dlatego przewróciłam chłopaka na plecy i usiadłam
na nim okrakiem. Całowałam jego klatkę piersiową, z satysfakcją wysłuchując
westchnień zadowolenia wydobywających się z półotwartych ust Kasa. Nagle
przypomniała mi się jego mina, kiedy Lysander nas nakrył i zaczęłam się śmiać,
jak głupi do sera. Nie mogłam się opanować i aż zachłystywałam się własną
śliną.
- Proszę, nie rób
mi tego jeszcze raz. Nie wystawia się tak chłopaka. – Jęk Kastiela miał
charakter błagalny. W jego głosie była zawarta tak przejmująca prośba, że
zaczerwieniłam się. Nie byliśmy już dziećmi i to co robiliśmy miało bardzo
poważny charakter. Jakoś do tej pory miałam wrażenie, że nasze życie będzie czysto
platoniczne, a on przecież miał swoje potrzeby. Mówi się, że jak kocha to
wytrzyma, ale ja go sprowokowałam. To ja tego chciałam, nie on, dlatego głupio
tak było mu teraz mówić, żeby obszedł się smakiem, bo się wystraszyłam. Nie
powinnam była w ogóle niczego zaczynać, bo teraz jakoś dziwnie się czułam. Nie
wiem, dlaczego dopadł mnie lęk. Chyba nie zdawałam sobie sprawy, z powagi
naszych czynów. To już nie była wyobraźnia, tylko rzeczywistość.
Kiedy Kastiel
ponownie zaczął mnie całować, nie potrafiłam tego odwzajemnić.
- Co jest? Czemu jesteś taka spięta? Nie mów mi, że ci się
odwidziało. – Kastiel dyszał ciężko. – Nie można tak bawić się chłopakiem.
Dobrze wiesz, jacy są mężczyźni.
- Boję się – odpowiedziałam cicho. Wiedziałam, że był
ogromnie rozczarowany.
- Czego? Że zajdziesz w ciążę? Mogę skoczyć do apteki…
- Nie! – Zarumieniłam się mocno. – Nie, po prostu to poważna
sprawa i nie chcę tego robić, wiedząc, że kiedyś możesz mnie rzucić. Ja pragnę
się kochać tylko z tobą. Przez całe życie.
Zrozumiał, bo
widziałam, jak przez twarz przemyka mu cień zakłopotania.
- Nie rzucę cię nigdy. Może to są tylko słowa, ale ja
naprawdę zawsze będę cię traktował poważnie. Jeśli nie chcesz… to trudno. –
Ostatnie słowa wypowiedział z wyraźnym wysiłkiem. Wiedziałem, ile go to musi
kosztować. Był na pewno zły, ale nie pokazywał tego po sobie.
- Kocham cię – szepnęłam i przytuliłam się do niego.
Postanowiłam pozwolić mu na wszystko. W końcu ja też tego pragnęłam,
potrzebowałam tylko zapewnienia, że będzie mnie kochał. Ufałam mu, więc
uwierzyłam jego słowom. Poza tym, potrafił zrezygnować z przyjemności, więc
szanował mnie.
- Zdecyduj się w końcu, bo kiedyś spowodujesz poważny
uszczerbek na moim życiu intymnym – mruknął, pocierając moje udo.
Pociągnęłam go
na łóżko, uśmiechając się zachęcająco.
***
Kastiel już
spał, a ja wciąż wierciłam się pod kołdrą. Była już druga w nocy, a mimo to,
nie czułam senności. Wciąż pamiętałam czuły dotyk dłoni chłopaka, który
przerodził się potem w namiętny spacer po moim ciele. Na samo wspomnienie
ostatnich wydarzeń, robiłam się czerwona. To było dla mnie takie dziwne, że
może się to od teraz stać normą. Czułam się z tym źle, że bez ślubu oddałam się
chłopakowi. Zawsze może mnie rzucić, ale przecież obiecał. Wiem, naiwna jestem,
ale jeden papier też nie gwarantuje wierności do końca. Mimo to, coś mi mówiło,
że powinnam już więcej tego nie robić.
Kastiel obrócił
się na drugi bok. Przypomniałam sobie wtedy jego zamglone spojrzenie
i po raz kolejny się zarumieniłam. Prąd w moim brzuchu
sprawiał, że teraz prawie mdlałam. Zatkałam oczy dłońmi. Tej nocy było zupełnie
inaczej niż za pierwszym razem. Jakoś tak… nie wiem. Kastiel był bardziej pewny
siebie. Dotykał mnie mniej ostrożnie, przez co poczułam się naprawdę pożądana.
Aj, jaki wstyd! Przygryzłam w ciemności wargę. Dla niego było to coś zupełnie
naturalnego, ale dla mnie to nowość. Poklepałam się po czole i zaraz poczułam
rękę chłopaka na brzuchu.
- Przestań się kręcić, bo spać nie dajesz – wymruczał i
ciasno do mnie przylgnął.
No, teraz to na
pewno zasnę! Muszę poszukać sposobu, na wory pod oczami.
***
O czwartej nad ranem ze snu wyrwał
mnie dźwięk telefonu Kastiela. A nareszcie zasnęłam! Chłopak odebrał i okazało
się, że to Mysty chciała mu przekazać radosną nowinę, że poznała na czacie
jakąś świetną dziewczynę. Kastiel warknął do niej, żeby go więcej nie budziła,
chyba, że będzie się palić i z powrotem wszedł pod kołdrę.
- Kas, weź te ręce, bo nie mogę się ruszyć – wymamrotałam
cicho i uwolniłam się z jego objęć.
- No proszę, już nie chcesz, żebym cię dotykał? Niedawno
jęczałaś co innego… Ała! Za co to było?
Kopnęłam go w
kolano, bo wywołał u mnie zmieszanie. Jeju, jak ja się niezręcznie przy nim
czułam!
- Przestań – powiedziałam z oburzeniem.
- O ja nie mogę. Ty się mnie wstydzisz – stwierdził z
rozbawieniem. – Słoneczko, no nie musisz się tak zachowywać. Jesteś
najpiękniejsza na świecie.
Ze śmiechem
położył się na mnie i zmusił do patrzenia w oczy, kładąc ręce na mojej głowie.
Wydęłam usta, ale natychmiast dał mi w nie buziaka. Czułam się skrępowana, pod
jego uważnym spojrzeniem.
- Kastiel, proszę cię… - szepnęłam błagalnie, ale tylko
drugi raz mnie pocałował.
- O co?
- Nie patrz tak na mnie.
- Jak? – Wsunął jedną dłoń pod kołdrę i pogładził wewnętrzną
stronę mojego uda. Przełknęłam głośno ślinę i przymknęłam na moment oczy.
- Jakbyś chciał mnie za chwilę rozebrać – powiedziałam po
dłuższej chwili.
- Ale ja chcę – uśmiechnął się, przesuwając dłoń w okolice
mojego brzucha.
- To przestań chcieć – odparłam, czując, że powoli robi mi
się duszno.
- Zabawna jesteś – szepnął. – To normalne, że na początku
się krępujesz, ale mnie nie musisz się wstydzić. Ja uwielbiam sprawiać ci
przyjemność…
Spojrzałam w
jego ciemnobrązowe oczy. Jak on potrafił mnie podejść! Nigdy nie wiedziałam, co
mu odpowiedzieć.
- Kastiel, przygniatasz mnie – wystękałam, bo już zdrętwiała
mi ręka.
- Przepraszam… Już lepiej?
Co za okropny
typ! Teraz, to ja doskonale czułam jego ciało. Ustawił się tak, by ściśle do
mnie przylegać. Uśmiechnęłam się wesoło, bo jak tu go nie kochać?
- Lepiej będzie, jak mnie pocałujesz – rzekłam i po chwili
poczułam usta Kastiela na swoich. Dopiero wtedy ze mnie zszedł i ułożył się na
plecach.
Przytuliłam się
do niego i zasnęłam.
***
Długi mi wyszedł ten drugi, nie?
Przepraszam, że taki zboczony, ale oglądałam niedawno taki
właśnie film xD.
Chyba będę kończyć to opowiadanie. Zakończenie mam już
gotowe, a ankieta jest tylko po to, żeby zobaczyć, czy je polubicie.
Zdradzę tylko tyle, że zostawię sobie ”otwartą rękę”, czyli
będę mogła kiedykolwiek wrócić do pisania.
A i oczywiście nie skończę tego za tydzień, bo mam jeszcze
parę pomysłów, ale boję się, że to już będzie naciągane. A Wy, jak myślicie?
Na pewno więcej wątków z Lysandrem i Hadriana się jeszcze
wplecie, także kilka rozdziałów jeszcze będzie.
Wesołych Świąt!
