wtorek, 26 lutego 2013

Rozdział dziewiętnasty


…..
Uśmiechnęłam się nieśmiało i spojrzałam w jego złote oczy.
- Mam pytanie… - zaczął chłopak.
- Tak?
- Czy ty mnie kiedykolwiek kochałaś?
      Zaskoczyło mnie to pytanie.
- Chyba tak – szepnęłam.
- Chyba?
      Nie czekając na moją odpowiedź wstał i zapłacił rachunek. Pociągnął mnie za rękę i wyszliśmy na zewnątrz. Uśmiechał się. Jaki pewny siebie się stał. Poszliśmy do parku, w stronę fontanny, z którą wiązało się wiele wspomnień. To tu całowaliśmy się z Kasem. Właśnie, nawet nie wiem, co się z nim dzieje. Postanowiłam zapytać o to Nataniela.
- Nat, a co porabia Kastiel?
- Musiałaś o nim wspomnieć. – Chłopak zesztywniał i zrobił obrażoną minę. – Podobno pracuje w firmie samochodowej matki, ale ostatnio cały czas widywałem go na koncertach. Dalej grają z Lysandrem. O nic nie musi się starać, bo mamusia zawsze sypnie kasą.
      Przypomniałam sobie tę piękną, elegancką kobietę, ale nie miałam czasu dłużej o tym myśleć, bo ten grzeczny chłopiec, który kiedyś był gospodarzem szkoły, wepchnął mnie do wody! Pisnęłam i poczułam, że przygniata mnie ciężar jego ciała. W oczach tańczyły mu radosne ogniki i śmiał się na głos.
- Tak się cieszę, że przyjechałaś – zawołał na cały głos, a ja zauważyłam, że starsze panie na ławkach patrzą na nas z dezaprobatą, jednak w tej chwili mnie to mało obchodziło. Objęłam Nataniela za szyję i zanurzyliśmy się głębiej w wodzie. Próbował mnie chyba pocałować, ale jego usta ześlizgnęły się i poczułam je gdzieś w okolicy ucha.
      Powoli podniosłam się do pozycji siedzącej. Byłam cała przemoczona, ale za to jaka szczęśliwa. Brakowało mi takich beztroskich chwil i samego Nataniela. Jak ja bym chciała, żeby czasy szkolne wróciły!
- Oliwia?!
      Obróciłam się w stronę głosu i otworzyłam szerzej oczy. Stał przede mną w całej okazałości. Wysoki, przystojny i równie zdziwiony co ja. Na dżinsowej kurtce widniało logo jakiegoś zespołu, którego nie znałam.
- Kastiel.
      Nataniel wstał i usiadł na murku. Jego spojrzenie miało moc stu piorunów, ale na Kastiela to nie działało. Przybrał cyniczny uśmieszek na twarz i skrzyżował ręce na piersiach. Poczułam gęsią skórkę na rękach. Jak on na mnie działał. Mimo upływu czasu, mimo tylu świństw, które mi wyrządził, mimo tego, że byłam dla niego zabawką, pragnęłam go. To było silniejsze ode mnie. Patrzyłam na niego jak urzeczona, co nie spodobało się Natanielowi, bo prychnął niezadowolony i położył mi rękę na ramieniu.
- Dalej traktujesz ją jak własność? – zaśmiał się Kas, a Nataniel drgnął. Szepnął mi na ucho, żebyśmy szli do domu. Zgodziłam się machinalnie i ruszyliśmy cienistą alejką. Rzuciłam Kastielowi ostatnie spojrzenie. Patrzył na mnie. Boże, ile ja bym dała, żeby znów znaleźć się w jego ramionach. Między nami była niewyobrażalna chemia.
      Przed domem przytuliłam Nataniela. Zaskoczony chłopak dopiero po chwili mnie objął. Ciepło jego ciała mnie nieco uspokoiło. Kiedy poszedł, spojrzałam w lustro. Byłam rozpalona, a na policzkach wykwitły mi spore rumieńce, mimo tego, że ubranie przesiąkło wodą. Czy to Kastiel czy Nataniel tak na mnie podziałał? Nie mogłam opanować oddechu, a w brzuchu czułam jakieś dziwne mrowienie. Już wiedziałam co zrobię.
Wybrałam numer.
Na szczęście okazał się aktualny.
Powiedział, że przyjdzie.
      Przebrałam się i wyszłam na werandę. Po chwili przyszedł. Jego wysoka sylwetka wyraźnie odcinała się od drzew. Uśmiechnął się na mój widok i zapytał, czego chcę.
- Wejdź. Musimy porozmawiać.
      Popatrzył na mnie uważnie i przepuścił w drzwiach. Nalałam nam soku i usiadłam na blacie, żeby go lepiej widzieć. Ani myślał spokojnie siedzieć na krześle. Podszedł do mnie i musnął w dłoń.
- Tęskniłaś?
- Nie.
- Ja też.
      Odchyliłam głowę do tyłu i odgarnęłam włosy z czoła. Natychmiast pocałował mnie w szyję. Jęknęłam cicho. Już prawie zapomniałam, jakie ma miękkie usta. Objął mnie w pasie
i przywarł do mojego ciała. Westchnęłam i zanurzyłam ręce w jego włosach.
- Kastiel… Nienawidziłam cię cały ten czas – mruknęłam mu do ucha.
- Miałaś rację. Jednak nigdy ci niczego nie obiecywałem.
- Wiem, dlatego Nataniel był mi bliższy – szepnęłam zadziornie.
- Bliższy? – przywarł do mnie mocniej i przesunął palcem po moich rozchylonych ustach.
- Tak. Co nie zmienia faktu, że to z tobą chciałabym się kochać.
      Spojrzałam na niego wymownie i poczułam, oddech chłopaka na policzku.
- Marzenie ściętej głowy. Idź do Natusia – zaśmiał się i próbował opanować swój płytki oddech.
      Pogłaskałam go po plecach. Prawie traciłam przytomność z pragnienia. Chciałam go mieć dla siebie tylko przez tę jedną chwilę, potem niech robi co chce. Też miałam prawo się zabawić. Teraz znaczył dla mnie tyle, co czekoladka. Zjedz, rozkoszuj się smakiem i wyrzuć papierek. Czułam, że za chwilę spłonę, a motyle w moim brzuchu tańczyły jak oszalałe. Kastiel masował mi plecy.
- Powiedz, że jestem ważniejszy od Nataniela.
      Nie odezwałam się, więc wpił się w moje usta i zaczął całować. Było mi tak dobrze, że całkowicie się mu poddałam.
- Powiedz – sapnął, odrywając się ode mnie.
      Dalej uparcie milczałam. Ja też mogłabym zapytać, czy byłam ważniejsza od tych wszystkich dziewczyn. Rozsunął mi zamek od dresu i złożył gorący pocałunek na dekolcie. Jęknęłam i wyprężyłam się. Moje młode, kobiece ciało pragnęło czułości.
- I co? – Cmoknął mnie w usta, a potem otarł się o brzuch.
- Kastiel, jesteś dla mnie wszystkim! – nie wytrzymałam dłużej i krzyknęłam, będąc na granicy omdlenia.
      Wtedy zatkał moje usta pocałunkiem. Długim i namiętnym. Czułam jego podniecenie, kiedy błądził mi rękami plecach jak oszalały. Pocałowałam go w szyję i ściągnęłam koszulkę. Moim oczom ukazał się wyrzeźbiony tors chłopaka. Od razu zajął się też moją bluzką i wkrótce siedziałam na blacie w samym staniku i spodniach. Gwizdnął cicho i zaczął masować mi piersi. Przeniósł mnie na stół i gwałtownie pocałował. W pewnej chwili, chcąc mnie położyć na stoliku, lekko na nim przysiadł i nagle trach! Blat stołu pękł. Poleciałam na dół
i boleśnie obtarłam sobie łokcie. W tym całym zamieszaniu zobaczyłam jeszcze zdziwioną minę Kastiela i wybuchnąłem śmiechem. Na jego twarzy gościła mieszanina niedowierzania
i złości.
- Z czego się śmiejesz?! – warknął wstając z podłogi.
- No… - zaczęłam. – Z ciebie. Miałeś na mnie ochotę, przyznaj.
- Ku***. Zawsze coś sknocisz.
- Ja? To ty jesteś za ciężki.
      Ogarnęłam wzrokiem zniszczenia. Trzeba będzie zamówić stolarza. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Do tego wszystkiego jeszcze, okazało się, że to Nataniel.
- Kastiel, a co ty tu robisz? – wykrzyknął blondyn, poprawiając koszulę.
- Mieszkam. – Chciałam zaoponować, ale Kastiel zgromił mnie wzrokiem
- Jak to „mieszkasz”?
- Normalnie. Zawsze wiedziałem, że tępa z ciebie dzida.
      Nataniel spurpurowiał na twarzy i przez chwilę mierzyli się wzrokiem, a ja stałam, jak ta idiotka, obok rozwalonego stołu.
- Tak się składa, że ja też się wprowadzam. Ola mi to zaproponowała.
      Prawie zachłysnęłam się śliną ze śmiechu, ale nie odezwałam się. To może być niezłe. Nataniel i Kastiel pod jednym dachem? Działo by się.
- Co?! – Kastiel odwrócił się w moją stronę, ale ja postanowiłam grać w tę grę. Zobaczymy co z tego wyniknie. Najwyżej przeniosą się do mnie. Będzie przyjemnie spać  w domu z dwoma facetami. Wzruszyłam ramionami. Wiedziałam, że żaden nie ustąpi i nie zostawi mnie samej z tym drugim.
- To co słyszysz. Idę tylko po rzeczy i wracam – powiedział Nataniel.
- Ja też. Tylko zajmuję to podwójne łóżko razem z Oliwią – zaśmiał się Kastiel i wyszli, kłócąc się, a ja stałam dalej jak słup soli i zastanawiałam się nad swoim zwariowanym życiem.



***
Dodałam dzisiaj. Szybko, ale napisałam go niedawno i z nudów poprawiłam. Chcę tylko powiedzieć, że przykro mi, że was zawiodłam z tym „nowym opowiadaniem”, ale nie miałam zupełnie weny do pisania o liceum. Po prostu mi się znudziło, a nie ma sensu ciągnąć czegoś na siłę. Będę pisała dalej. Może się przekonacie, może nie, rozumiem, że każdy woli co innego. Mam nadzieję, że ten rozdział nie będzie taki najgorszy. W sobotę następny.
Do zobaczenia ;).

P.S.
Ta Mysty Loren jest super. Będzie nową bohaterką. Dziękuję za pomysły.

niedziela, 24 lutego 2013

Rozdział osiemnasty cz. 2



Dwa lata później



      Siedziałam na cmentarnej ławce i wpatrywałam się w zdjęcie krótkowłosej kobiety. Już pół roku mija od dnia, kiedy umarła. Była bardzo dobrą kobietą, choć moim zdaniem za bardzo poświęcała się pracy. Przez to umarła na zawał. Na szczęście testament spisał dużo wcześniej i majątek nie przepadł. Oddała wszystko mnie, dlatego ponownie przyjechałam do tego miasteczka, w którym przeżyłam pierwsze fascynacje miłosne. Były wakacje. Wolne od studiów, więc przyjechałam, tym bardziej, że znalazłam pracę na pół etatu w sklepie muzycznym. Chociaż miałam na koncie spore oszczędności po cioci, która zarabiała krocie, to i tak każdy grosz się przydał. Nie miałam zamiaru korzystać tylko z funduszy ciotki. Ja też miałam ręce.
- Mogę się przysiąść? – Spotkałam go po raz pierwszy od dwóch lat. Nic się nie zmienił. Jego uprzejmy uśmiech czarował tak, jak wtedy, gdy mieliśmy po osiemnaście lat. Blond kosmyki opadały mu na czoło, a złote oczy tchnęły spokojem.
- Możesz.
      Usiadł i położył wiązankę na ziemi. Ciekawe, na czyim grobie chciał położyć? Zauważył moje spojrzenie, bo powiedział:
- To dla mamy. Umarła dwa miesiące temu. Nie wytrzymała nerwowo rozwodu z ojcem. Serce przestało pracować.
- Przykro mi.
- To mi jest przykro, że nie wyjaśniliśmy sobie niektórych spraw. – Spojrzał na mnie wyczekująco.
      Odwróciłam głowę. Przez te dwa lata zdążyłam mu wybaczyć. Nic nie umniejszało jego winy, ale mogłam go chociaż częściowo zrozumieć. Po prostu nie wytrzymał presji bycia najlepszym, idealnym i grzecznym. Choć raz chciał posmakować życia. Szkoda tylko, że moim kosztem. Już nie potrafiłam zaufać żadnemu chłopakowi, lęk przed zawodem tkwił gdzieś w mojej świadomości. Poza tym, czasami łapałam się na myślach, że byłoby lepiej, gdyby się wtedy zabił. W takich momentach brzydziłam się sobą. 
- Nataniel, zawiodłeś mnie wtedy. Nie masz pojęcia, jak się bałam, ale dla mnie to już zamknięty rozdział. Nie chcę tego roztrząsać na nowo – powiedziałam.
- Przepraszam cię za wszystko – rzucił jeszcze, wbijając oczy w ziemię.
      W milczeniu obserwowaliśmy śpieszących się ludzi. Każdy gonił czas, chciał maksymalnie wycisnąć dzień, tak, by ani jedna kropla nie została zmarnowana, bo a nuż okaże się, że od niej zależy jutro? Może ta pani z zakupami zdąży jeszcze na obiad u teściowej i nie zrobi jej przykrości? Może dziecko, zamiast gry na komputerze wybierze wspólną zabawę z dziećmi z podwórka i znajdzie nowych znajomych? Nie wiadomo, ale oni śpieszą się, by się tego właśnie dowiedzieć.  Ja też już dawno przestałam żyć chwilą. Dorosłam i zrozumiałam, że wiele zależy od moich wyborów, tych złych i dobrych, a czasem jedno słowo może wywołać burzę.
      Od Nataniela dowiedziałam się, że studiuje administrację i zarządzanie. Wybrał sobie dobry kierunek, bo przecież od dawna wykazywał zdolności kierownicze. Przyjechał tu na pogrzeb matki i postanowił zostać do końca wakacji, żeby uporządkować parę spraw, pomóc Amber się otrząsnąć. To spotkanie po latach okazało się całkiem miłe. Oboje nie byliśmy już dziećmi. Kusiło mnie, żeby zapytać go o Kastiela, w końcu byłam w nim kiedyś szaleńczo zakochana, ale zrezygnowałam. Po co rozdrapywać stare rany? A zresztą, co Nataniel mógł o nim wiedzieć, przecież się nienawidzili.
      Kiedy blondyn podniósł wiązankę z ziemi i powiedział, że musi już iść, pocałowałam go w policzek. Czułam, że muszę to zrobić. To było nam obojgu potrzebne, żeby raz na zawsze pogrzebać niesnaski z przeszłości. Zaskoczony chłopak chciał coś jeszcze powiedzieć, ale odwróciłam się i ruszyłam cienistą, cmentarną alejką do wyjścia.
      Wiele się zmieniło od czasu, gdy tu ostatni raz mieszkałam. Niektórzy sąsiedzi się wyprowadzili, a na ich miejsce przyszli inni, parę drzew ścięto. Tylko liceum Słodki Amoris pozostało takie samo, pełne wspomnień.  Gdy je mijałam, uśmiechnęłam się do siebie, jednocześnie przypominając sobie wszystkich przyjaciół. Uświadomiłam sobie w tym momencie, że dobrze zapamiętałam mój pobyt tutaj.
      Piętnaście minut później siedziałam już przy kuchennym stole, pijąc herbatę. Myślałam o Natanielu. Nie miałam do niego żalu, wręcz przeciwnie, ucieszyło mnie to spotkanie tym bardziej, że na nowo odkryłam, jaki czarujący może być. Miałam chęć z nim porozmawiać jeszcze raz, bo był bardzo wdzięcznym towarzyszem konwersacji. Ciekawe, czy też się ucieszył z naszego spotkania? Mam nadzieję, że tak. Uśmiechając się pod nosem, poszłam się umyć.



***


         Zdziecinniały właściciel sklepu, w którym obecnie pracowałam, bardzo mnie irytował. Jego komentarze, typu „ruszasz się jak dojna krowa” albo „H2O zgadnij kto” (chodzi o zamówienie), mnie niesamowicie denerwowały. Miałam ochotę go trzasnąć w ten rudy pysk, ale cóż był robić? Musiałam dalej potulnie pracować, aż pewnego dnia…
      Od rana był spory ruch. A to babcia chce kupić wnusiowi płytę, kiedy indziej dziewczyna nie może się zdecydować, który album kupić, więc uwijałam się jak w ukropie. Pod koniec zmiany byłam już padnięta, dlatego gdy usłyszałam czysty głos dzwoneczków, alarmujących o wejściu klienta, zdrowo przeklęłam pod nosem i przykleiłam firmowy uśmiech na usta.
- Wit… O, Nataniel. – Zrobiłam głupią minę i poprawiłam dyskretnie bluzkę.
- Nie wspominałaś, że tu pracujesz – uśmiechnął się chłopak.
      Podszedł do lady i grzebiąc w kieszeni, zapytał, czy są najnowsze gazety muzyczne. Sprawdziłam na półce, ale jeszcze nie było dostawy. Chłopak spojrzał na mnie szybko
i uśmiechnął się.
- Wiesz, zmieniłaś się. Nie myślałem, że kiedykolwiek będziesz wyglądać bardziej kobieco niż w liceum, a jednak myliłem się – szepnął z błyskiem w oku, a na moją twarz wpełzł delikatny rumieniec. Jak dawno nie słyszałam żadnego komplementu od mężczyzny.
- Ty też wydoroślałeś – bąknęłam w odpowiedzi i udałam, że poprawiam sznurówkę przy trampku.
      Nie znosiłam, kiedy się we mnie tak intensywnie wpatrywał, bo wtedy zawsze miałam ochotę poprawiać włosy, a to nie było zbyt eleganckie. Podniosłam się wreszcie z podłogi
i szeroko otworzyłam oczy, kiedy zobaczyłam, jak blisko są nasze twarz. Nataniel tylko patrzył, nie robił nic, a ja też nie chciałam się odsunąć. Czułam mrowienie na policzku, wywołane jego bliskością. Zapomniałam już, jak to jest być z chłopakiem. Kiedy zdecydowałam się na pocałowanie go w policzek…
- Kazlaliscie mu, to przyniós wam… A co to? W pracy nie ma romansowania. – Mój pyzaty szef nie wyglądał na zadowolonego. Szybko odskoczyłam w bok i spojrzałam z rozbawieniem na zmieszanego blondyna. Przeprosiliśmy oboje i Nataniel wyszedł. Te ostatnie pół godziny pracy przesiedziałam nad gazetą, bo w sklepie nie zjawił się już nikt. Punktualnie o pierwszej, pożegnałam się z tym rudym klaksonem i z ulgą zamknęłam za sobą jasnobrązowe drzwi sklepu.   
- Czekałam na ciebie. Dasz się zaprosić na lody? – Nataniel wstał z ławki i podszedł do mnie. Byłam zaskoczona, ale z niewzruszoną miną kiwnęłam głową.
     Poszliśmy do pobliskiej kawiarenki i zamówiliśmy lody. Na początku zapanowało niezręczne milczenie, ale potem rozmowa poszła gładko. Wymienialiśmy się informacjami na swój temat, dzieliliśmy zdobytymi doświadczeniami.
- Masz dziewczynę? – zapytałam w pewnym momencie i od razu tego pożałowałam. Chłopak zmieszał się i poprawił koszulę.
- Mam narzeczoną – powiedział, a ja poczułam, że zaraz zwrócę te lody co zjadłam.
- Narzeczoną?
- Żartowałem – popatrzył na mnie uważnie. Poczułam, że się czerwienię. – A ty?
- Nie mam chłopaka.
      Odwróciłam wzrok i splotłam ręce pod stolikiem. Dlaczego tak się we mnie wpatrywał? Uśmiechnęłam się nieśmiało i spojrzałam w jego złote oczy.
- Mam pytanie… - zaczął chłopak.
- Tak?
- Czy ty mnie kiedykolwiek kochałaś?


***
Koniec. Czas podsumowań. Mam nadzieję, że się nie obrazicie, że przeniosłam akcję za mury liceum, które mnie już nudziło.
Dziękuję za wszystkie komentarze i za to, że nie zabrakło wam zapału, żeby dalej czytać moje opowiadanie. Myślę, że teraz będzie poważniejsze. Oczywiście nie mogłam zabić Nataniela, jakżeby to?
Teraz proponuję wam mini konkursik. Potrzeba mi dziewczęcej postaci i pomyślałam, że może wy macie jakieś ciekawe pomysły? Jeśli tak, to proszę wypełnijcie poniższą kartę. Ta postać, która mi się najbardziej spodoba, pojawi się w najbliższych rozdziałach.
Z góry dziękuję.

*
Imię:
Nazwisko:
Znaki szczególne:
Kolor oczu:
Kolor włosów:
Wzrost:
Cechy charakteru:
Zainteresowania:
Orientacja seksualna:
Coś od siebie: (piszcie tu, co chcecie powiedzieć o tej postaci)
*
Następny rozdział w piątek. Pozdrawiam.

sobota, 23 lutego 2013

Rozdział osiemnasty cz. 1


     Biegłam alejką parkową. Musiałam zdążyć na czas, zanim będzie za późno. Nienawidzę go, ale nie mogę pozwolić, żeby popełnił takie głupstwo. W uszach cały czas brzmiały mi jeszcze słowa Iris, żebym szybko przyszła do szkoły. Brakowało mi już tchu, ale nie mogłam sobie pozwolić nawet na chwilę wytchnienia. Tu chodziło o życie.


***


      Dopadłam bramy szkolnej i szybko wbiegłam na dziedziniec. Spory tłum ułatwił mi poszukiwania, więc od razu skierowałam się w tamtą stronę. Iris, bez słowa, wskazała na okno drugiego piętra. Stał tam i desperacko chwiał się na parapecie, a jakiś chłopak w ciemnej bluzie, krzyczał, żeby skakał.
- Nataniel! Opanuj się – krzyknęłam, podchodząc do dyrektorki, próbującej z nim negocjować. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach.
- Przepraszam! Powinienem zginąć! – zawył chłopak, zdzierając z siebie niebieski krawat.
- Wybaczam ci, tylko zejdź!
      Spojrzałam na pana Frazowskiego, który nerwowo skubał rękaw koszuli. Podobno zaraz miała przyjechać policja i straż pożarna. Tyle zamieszania i to przez przewodniczącego. Kto by parę dni wcześniej przypuszczał, że będzie świadkiem takich zdarzeń?
      Odgarnęłam włosy z czoła i przeniosłam wzrok na Nataniela. Uśmiechał się. Poprawił koszulę. Chciałam coś do niego powiedzieć, ale zagłuszył mnie głośny pisk dziewcząt. Co się stało? Nic nie rozumiem. Odwróciłam głowę w stronę tłumu, a potem znów spojrzałam w okno. Nie było go tam. Nie było. Nie… Ale przecież się uśmiechał.


***


      Nie wiem kto zaproponował, żeby pójść do domu Nataniela. Niby po co? Jego matka nie chciała nikogo widzieć, jakby to cała szkoła była winna wypadkowi. To on zawinił. Nie ja, nie Kastiel, nie dyrektorka. On.
      Weszłam do jasnej sali, gdzie czekało już większość uczniów. Szukałam wzrokiem Kastiela, ale nigdzie go nie było. Poszłam więc na klatkę schodową i prawie wpadłam na jakąś czarnowłosą dziewczynę, obściskującą się z wysokim chłopakiem. Uśmiechnęłam się bezsilnie i trzasnęłam drzwiami. Znowu mi to zrobił.
      Kiedy moje życie zaczęło przypominać jakiś tandetny dramat? Nie wiem. Może to po części moja wina, bo grałam na dwa fronty. Usiadłam na ławce pod klasą i wyciągnęłam z kieszeni czekoladowego cukierka. Nie zamierzałam płakać, obrażać się i o coś błagać. Postanowiłam wreszcie zakończyć tę farsę. Nie miałam siły, by dalej ciągnąc coś takiego. Składam prośbę o przeniesienie do innej szkoły.




***
Dzisiaj króciutko, bo to wprowadzenie do "nowego życia".
Zapraszam do czytania kolejnych rozdziałów. Następny jutro wieczorem. Będzie dłuższy, tyle tylko powiem.
Pozdrawiam :).






środa, 20 lutego 2013

Rozdział siedemnasty



      Jedliśmy z Kastielem obiad, a Demon bawił się na zewnątrz, mimo, że dżdżyło. Powoli przechodziła mi faza radości, a powracał czający się w podświadomości niepokój. Kastiel co chwilę zaciskał pięści, jakby chciał komuś zdrowo przyłożyć. Parę razy dopytywał się, czy to aby na pewno Nataniel chciał mi zrobić krzywdę, ale ja już nic nie mówiłam. Poza tym każdy wie, że pijacka gadanina zawsze jest szczera, więc nie powinien mieć wątpliwości. Rozmasowałam posiniaczone nadgarstki, a chłopak zacisnął usta.
- Doszło do czegoś? – spytał ostrożnie.
- Nie. Powiedziałam mu, że ty byś nigdy czegoś takiego nie zrobił – uśmiechnęłam się.
      Popatrzył na mnie  ulgą i odwzajemnił uśmiech.
- Ja nigdy bym cię tak nie potraktował – powtórzył z mocą.
      Wpuściłam, drapiącego w drzwi Demona do środka i przygotowałam mu coś do jedzenia. Teraz czekało mnie popołudnie z książką.


***


      Kastiel poszedł do domu po ubrania i karmę dla psa, a ja miałam pewność, że nie zajrzy do szkoły i nie stłucze Nataniela, bo powiedziałam, kiedy miał wychodzić:
- Pobijesz go, to i tak nic nie zmieni, a mogą zawieźć cię na policję i zostanę sama. Poza tym, nie chcę, żeby ktoś jeszcze dowiedział się o tym, co mi się przytrafiło. Nienawidzę udawanego współczucia.
      Zrozumiał, bo wrócił w przeciągu dwudziestu minut. Oczywiście Demon został ze mną. Naprawdę zaprzyjaźniłam się z tym psem. Był już wieczór, dlatego włożyłam na siebie piżamę i skryłam się pod kołdrą, gdzie czekał  pies. Przytuliłam się do niego i zawołałam Kastiela, uporczywie spychając myśli o przewodniczącym na samo dno umysłu.
      Naburmuszony chłopak spytał opryskliwie o co chodzi, a ja uśmiechnęłam się najsłodziej, jak potrafiłam, żeby go udobruchać. Byłam prawie pewna, że zadziała. To było urocze, że się tak o mnie wcześniej martwił i przejmował tym wszystkim. Chociaż mnie zranił wiele razy, raczej zawsze mogłam na niego liczyć w trudnych sytuacjach.
- Usiądź obok mnie – poprosiłam, a kiedy to zrobił, objęłam go ramionami od tyłu. Byłam przy nim taka mała, słabiutka, ale odpowiadało mi to w tym momencie, bo wiedziałam, że nie wykorzysta tego przeciw mnie. Prawdziwy mężczyzna chroni kobietę.
      Ucałował czule moje obolałe nadgarstki i szepnął, że żałuje każdego słowa i czynu, którymi mnie zranił. Uśmiechnęłam się do siebie i położyłam na łóżku. Zaraz zrobił to samo, a ja złapałam go za rękę, nie przejmując się prychnięciami chłopaka. Wreszcie czułam się szczęśliwa, bo miałam przy sobie chłopaka, którego kocham. Zasnęliśmy, trzymając się za ręce.


***


      Szedł ulicą. Księżyc już świecił, ale tłumiły go sztuczne światła latarni, które tak cholernie go irytowały. Pamiętał jeszcze to czyste niebo na wsi, wtedy czuł się wolny, miał przestrzeń, ale dzieciństwo się skończyło i żył teraz tutaj. Musiał się z tym pogodzić. Skręcił za starym budynkiem apteki i jego oczom ukazał się bar. Napis dobitnie świadczył o towarzystwie, jakie tu przesiaduje. „Świniarnia”. Uśmiechnął się lekko, kiedy otwierał skrzypiące drzwi, ale to było jedyne miejsce, gdzie nie można się było natknąć na nauczycieli. Usiadł za stolikiem, gdzie czekał już Lysander, Catherine i piwo dla niego.
      Zdenerwowany wyciągnął papierosa i zaciągnął się, czując, jak jego ciało się odpręża, kiedy tylko dym dostał mu się do gardła. Łyknął piwa i rozłożył się wygodniej na ławce.
- O co wam chodziło? – zapytał, bawiąc się kuflem. Obserwował, jak biała piana spływa po jego ściankach.
- Mam towar – odparł Lysander, sięgając do kieszeni.
- Mówiłem, że nie chcę tego świństwa. Radzę sobie bez dopalaczy.
- Na pewno?
- Tak.
      Wściekł się. Miał jeszcze na tyle oleju w głowie, żeby się nie faszerować dragami. Lys też nie powinien tego robić, chociaż widząc jego minę, miało się wrażenie, że wymięknie i nie włoży prochów do ust. Pierwszy raz tego wieczoru spojrzał na Catherine i oczywiście napotkał jej wzrok. Błagała go bezgłośnie, żeby z nią wyszedł, wstał więc z miejsca i skinął na dziewczynę, jednocześnie wyrywając Lysandrowi małą torebeczkę z rąk i wyrzucając ją do kosza. Rzucił tylko, że kiedyś mu za to podziękuje i już nie przejmował się chłopakiem.
      Usiedli z Catherine na ławce przed barem i dziewczyna od razu wtuliła się w jego ramię. Jej zielone oczy błyszczały z radości, a ponętne usta kusiły, wręcz zapraszały, do wspólnej zabawy. Powstrzymał się jakoś i spytał, o co chodzi.
- Byłeś u niej? – Popatrzyła na chłopaka z wyrzutem.
- Tak.
- Dlaczego się nią tak zajmujesz? Co ona ma, czego ja nie mam?
      Chłopak popatrzył na nią z rozbawieniem. To raczej Catherine była bardziej nęcącą sztuką, ale nie miała w sobie „tego czegoś” właśnie. Sam nie wiedział co to było, ale chyba cecha, określająca, że dziewczyna nie wystarczała tylko na chwilę i dalej róbta co chceta, dziołcho. Tak, to raczej to. Cathy to ten typ łatwej na minutę.
      Cmoknął ją w policzek, a dziewczyna zachęcająco obsunęła ramiączko kusej bluzki. Był tylko mężczyzną, dlatego na ten widok szybciej zabiło mu serce.
- Kastiel, nie poznaję cię. Dawniej już byś się na mnie rzucił.
      Dziewczyna wpiła się namiętnie w usta chłopaka i wywołała falę podniecenia, przechodzącą przez jego ciało. Włożył jej ręce pod bluzkę. Za to ją uwielbiał…


***


      Nataniel siedział na niezasłanym łóżku, podpierając brodę rękoma. Nie chciało mu się żyć. Teraz nawet, mimo, że była już pierwsza w nocy, nie mógł zmrużyć oka, jak zresztą od paru dni. Wyjął z kieszeni zmięte zdjęcie białowłosej dziewczyny, która akurat przybrała zamyśloną minę. Była uosobieniem kobiecości i subtelnego piękna, a on sponiewierał jej ciało. Czuł jeszcze w dłoniach jej kruche, malutkie nadgarstki, widział jej łzy, niemą rozpacz.
      Rzucił pierwszą lepszą poduszką w okno. Ulżyło. Rzucił następną, ale i tak nadal patrzyły na niego te czarne, smutne oczy. Ich spojrzenie było potępiające, pytające „dlaczego”? sam nie umiał na to pytanie odpowiedzieć. Nic go nie usprawiedliwia, a w dodatku stracił szansę na niepowtarzalną okazję, do bycia kimś ważnym w jej życiu, kto wie, może nawet ukochanym? Chciał wyć, szarpać się za włosy, pociąć się, cokolwiek, byle by tylko cofnąć czas. Nie wyobrażał sobie życia bez jej uśmiechu i uroczej bezradności w oczach. Przy niej czuł się potrzebny, wreszcie ktoś go akceptował, nie wyśmiewał. Była pierwszą dziewczyną, w której się naprawdę zakochał, dlatego chyba nie mógł znieść myśli, że kiedyś Kastiel położył na niej swoje brudne łapy, że dotykał jej gładkiej skóry, całował usta, jakby wręcz stworzone do pocałunków, tyle, że nie kastielowych. Nataniel zawsze widział siebie w tej roli, dlatego bolało go, tak cholernie bolało, kiedy zostali parą. Nie mógł znieść jej czułych spojrzeń, rzucanych w stronę tego gnojka, który w czasie, kiedy mógł rozkoszować się najpiękniejszą istotą na ziemi, zaliczał kolejne panny, udając, że wszystko jest w porządku. Poniżał ją, a ona i tak dalej go kochała. Kochała. Nie, ona nie mogła go kochać, nie, nie, on jest za głupi za jej miłość. Zresztą, tak jak i on sam. Za to Oliwia pojawiła się na tym świecie, by być kochaną i ubóstwianą, to nie ulegało wątpliwości. Nie mógł sobie wybaczyć, tego, że ją stracił już na zawsze.
      Nagle usłyszał pukanie do okna. Zdziwiony poszedł sprawdzić, kto dobija się do niego o tej godzinie.
- Otwórz, ty gnido.
      Kastiel stał na balkonie i miał minę, jakby chciał wyzabijać całą jego rodzinę. Nataniel upewnił się, że chłopak nie ma tasaka i wpuścił czerwonowłosego do środka. Wiedział, że w końcu musi go dopaść sprawiedliwość.
- Zabiję cię, za to co jej zrobiłeś. Ku***, jak można coś takiego zafundować dziewczynie?! Jesteś ostatnim gnojem, ukrywającym się za spódnicą dyrektorki. Tchórz! Trzeba było spróbować ją zgwałcić przy mnie. Szanse by się wyrównały. Dobrze wiesz, że nigdy nie dałaby sobie rady z takim rosłym chłopakiem. Nie jesteś chucherkiem, Sraku, łatwo mogłeś ją zabić! Cholera, miała całe posiniaczone ręce i szyję! Jak ją znalazłem leżała po drzwiami prawie nieprzytomna! – Kastiel pchnął Nataniela na ścianę i szarpnął za brodę. Byli tak blisko siebie, że blondyn zauważył łzy w oczach swojego największego wroga. Niemożliwe, czyżby Kastielowi na niej zależało? To dlaczego nie pomijał żadnej okazji, by przelecieć jakąś panienkę? To był dziwny chłopak. – Jak mogłeś, ku***! Powinienem porządnie obić ci mordę, ale chyba zrezygnują. Nie warto tykać takiego robala, jak ty. Albo…
      Zamachnął się i uderzył przewodniczącego w brzuch, a tamten zgiął się w pół i osunął się po ścianie na wypastowaną podłogę. Należało mu się, wiedział, że Kastiel ma rację. Jest najgorszą gnidą na świecie. Zaatakował bezbronną dziewczynę. Po raz pierwszy od tamtego dnia rozpłakał się, jak małe dziecko. Położył głowę na panelach i aż dostawał spazmów z tej rozpaczy. Widział, jak Kastiel siada na łóżku, dlatego doczołgał się do niego i schował twarz w dłoniach.
- Ja jestem potworem, rozumiesz?
- Zawsze o tym wiedziałem, już wtedy, gdy pastwiłeś się nad Amber…
- Dlatego chciałem się zmienić, pokazać, że jestem dobry, pomocny.
- No to teraz pokazałeś, nie ma co. Powinieneś trafić do jakiegoś zakładu dla zboczeńców.
- Ja… Nie wiem co mnie wtedy napadło. To było silniejsze ode mnie. Choć raz chciałem być lepszy od ciebie, mieć coś pierwszy.
- Nie zwalaj teraz winy na mnie. I co chciałeś mieć, ku***, pierwszy, jej ciało? Jesteś chory.
- Nienawidzę siebie – załkał blondyn.
- I słusznie. Jeszcze raz ją dotkniesz, to pożałujesz.
- Ty też zostaw ją w spokoju. Obrabiasz inne, a potem całujesz tę biedaczkę.
- Zamknij się. Nic nie rozumiesz – Kastiel zerwał się z łóżka.
- A co tu jest do rozumienia? 
- Nie twój zasrany interes – to mówiąc, wyszedł na balkon i Nataniel został sam.
      Nie licząc złośliwych wyrzutów sumienia.


***


      Kastiel przebrał się w piżamę, rzuconą w pośpiechu na łóżku i ostrożnie wszedł pod kołdrę. Dziewczyna smacznie spała. Tylko Demon zorientował się, że gdzieś wyszedł. Dobre psisko, jego duma. Chłopak przysunął się do białowłosej i oparł głowę na ręce. Wyglądała tak spokojnie, jakby nie przeżyła niedawno koszmaru, zresztą ona w ogóle jest dzielna. Pomyślał przez chwilę o Catherine i innych panienkach, które przewinęły się przez jego cholerne życie. Nie zasługiwał nawet na spojrzenie psa, a co dopiero na miłość tej biednej dziewczyny. Nie wiedział, jak sobie z tym poradzić. Bał się, że ją zrani, dlatego wolał nie ryzykować i ją omijać szerokim łukiem, ale tak się nie dało, bo widział jej smutne spojrzenia kierowane w jego stronę. Nie, tego nie mógł znieść.
      Odwrócił się do niej plecami i zacisnął pięści. Miał dość. Tęsknił do tego spokojnego życia zanim poznał Oliwię. Wtedy przynajmniej nie miał takich dylematów natury moralnej. Wtedy właściwie nie obchodziło go nic.
Po co się oszukiwać. Jego życie było żałosne.


***
Wyjątkowo wyrobiłam się wcześniej. Pozdrowienia dla Anonimki, dzięki której się zmobilizowałam się do szybkiej poprawy błędów.

Następny rozdział pewnie w niedzielę lub poniedziałek. Mam masę nauki, zajęć i prób, więc rzadko mam czas, by wskoczyć na Worda :).