Rozdział trzydziesty pierwszy

      Kastiel rozluźnił uścisk i powoli zdjął koszulkę.

- Idę się umyć. Chcesz ze mną? – zapytał, próbując odzyskać dawny rezon.

- Nie przesadzaj… - Myślałam, że Kas mi coś odpysknie, ale przewrócił mnie tylko na łóżko, a potem przygniótł swoim ciałem, by po chwili pocałować w usta. Zaczerwieniłam się leciutko.

- Kocham cię – powiedział cicho. Poczułam, że drżą mi ręce. Te chwile, gdy wyznawał mi miłość, były bardzo niezwykłe, dlatego, że zdarzały się naprawdę rzadko. Objęłam go

i przyciągnęłam do siebie jeszcze bliżej.

- Ja też cię kocham. Najmocniej na świecie.

      Miałam ochotę spojrzeć na jego twarz, ale schował ją w moich włosach. Nie lubił okazywać uczuć, oj nie cierpiał wręcz i takie chwile pewnie musiały być dla niego nie lada wyzwaniem.

      Kiedy poszedł się umyć, ułożyłam się wygodnie na łóżku i przymknęłam powieki.

***

      Obudził mnie cichy dźwięk wibracji w telefonie, a potem głośnie przekleństwo. Leżałam pod kołdrą, w objęciach Kastiela, który pachniał rumiankiem.

- Wyłącz to… - mruknęłam półprzytomnie.

- Kurde, zawsze dzwoni, kiedy nie trzeba.

      Odgarnęłam włosy do tyłu i cmoknęłam Kastiela w ramię, oczywiście nie pozostał dłużny. Od razu zajął się moimi ustami.

- Przytul mnie mocniej – powiedziałam.

- Jeszcze  jakieś życzenia, księżniczko? – zaśmiał się chłopak i przysunął się do mnie.

- Tak. Powiedz, że zawsze będzie tak, jak teraz.

- Będzie.

      Dał mi buziaka w nos, aż się uśmiechnęłam. Oby to szczęście trwało jak najdłużej.

***

      Następnego dnia pojechaliśmy do domu, bo Nataniel powiedział, że ma już materiały zdjęciowe, które mu wystarczą. Nie wspominaliśmy o wczorajszym zdarzeniu. Tak było najlepiej. Poza tym Kastiel patrzył na blondyna tak, jakby go chciał zabić, więc chłopak szybko się ulotnił.

      Dotarliśmy do mojego domu po pół godzinie i Kas jak zwykle nie darował sobie uszczypliwego komentarza na temat mojej walizki.

- Nabrałaś tyle ubrań, a połowy nie wykorzystałaś. Chyba powoli popadasz w tak zwane „plastictwo”.

- Nigdy nie wiadomo co się może przydać.

- Tak, ale wolałbym, żebyś na przyszły wyjazd zabrała tylko koronkową bieliznę.

      Zaczerwieniłam się jak głupia i z zażenowania nie mogłam trafić kluczem w zamek, a Kas w dodatku tak dziwnie patrzył na moje poczynania. Kiedy w końcu weszliśmy do środka, od razu rzucił torbę w kąt i podszedł do mnie szybko, zamykając mi nadgarstki w żelaznym uścisku.

- Co ty znowu wyprawiasz? – fuknęłam z rozbawieniem.

- Czemu ubrałaś taką krótką spódniczkę? – Cierpienie wymalowane na jego twarzy wywołało u mnie napad śmiechu. – Prowokujesz mnie…

- Wcale nie. Nie moja wina, że jesteś taki niewyżyty…

- Jaki?

- Niewyżyty.

- Po prostu mnie pociągasz. – Zbliżył swoje usta do moich warg.

- Dopiero przyjechaliśmy, a ty już… Nie tutaj! – krzyknęłam, oblewając się rumieńcem, bo chłopak odpiął mi stanik.

      Wziął mnie niecierpliwie na ręce i zaniósł do sypialni. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że jego ciało zareagowałoby nawet, gdybym ubrała sweter. Zaśmiałam się głośno, a speszony chłopak odsunął się.

- Czemu się suszysz? – zapytał obrażony. Chyba przeszła mu ochota na pieszczoty.

- A tak jakoś. Nie przeszkadzaj sobie.

- Dobra, może chodźmy coś zjeść – powiedział całkiem zbity z tropu, ale zatrzymałam go ruchem ręki.

      Objęłam Kastiela wymownie i pocałowałam głęboko. Jeszcze by mi zwiał.

***

      Dzwonek do drzwi wyrwał mnie z uścisku Kastiela. Powiedziałam mu, żeby założył spodnie i poszedł otworzyć, a on, choć niechętnie, zrobił to, o co go prosiłam. Ubrałam mięciutką koszulę chłopaka i usiadłam na łóżku. Po chwili usłyszałam kroki na schodach.

- Olka, masz te zdjęcia.

      Oniemiałam. Kastiel przyprowadził do pokoju… Nataniela, którego mina wyrażała tak głęboki smutek, że aż miałam ochotę się zabić. Naciągnęłam koszulę i uśmiechnęłam się krzywo do blondyna, a on wręczył mi szybko szarą kopertę i odszedł w towarzystwie Kastiela. Jak mi było głupio, co on sobie musiał pomyśleć. Taka przykrość go spotkała. A Kastiel, mogę się założyć, że specjalnie go tutaj przyprowadził, żeby mu zrobić na złość.

      Kiedy wrócił do pokoju, naskoczyłam na niego.

- Jesteś podły.

- Niech wie, że jesteś tylko moja – odparł z właściwą sobie obojętnością i cynizmem.

- Nie jestem rzeczą. – Byłam coraz bardziej wściekła.

- Wiem, ale mnie wkurzył wczoraj, jak się chciał do ciebie dobrać!

- Nie chciał – powiedziałam, marszcząc brwi ze zniecierpliwieniem.

- Przestań go bronić. Może tobie się to podobało? Co? Może lubisz takie przygody?

- Uważaj… Możesz przekroczyć granicę.

- A cholerę mnie to obchodzi!

- Ach tak? Widzę, że nie mamy już o czym ze sobą rozmawiać. – Wstałam i gwałtownie skierowałam się ku drzwiom. – Następnym… Ała!

      Syknęłam, bo ostry ból przeciął moją nogę i upadłam, zderzając się przy okazji z otwartymi drzwiami szafki nocnej. Zakręciło mi się w głowie.

- Cholera… Oliwia… - Poczułam ręce Kastiela oplatające mnie w talii, a potem już leżałam na łóżku. Nieprzytomnie popatrzyłam na chłopaka, który coś majstrował mi przy lewej stopie. – Szkło. Wbiło ci się szkło, ale odrapałaś sobie cały bok. Pokaż…

      Podwinął mi koszulę i zacmokał ponuro. Skierowałam oczy za jego spojrzeniem. Paskudnie zdarta skóra zdobiła mój lewy bok i zaczynała leciutko pobolewać.

- Niezdara. Nie widziałaś kawałka butelki? – spytał czule Kastiel i pogłaskał mnie po twarzy, gdy prowizorycznie opatrzył stopę.

- Nie. Wściekłam się na ciebie – odburknęłam, ciągle jeszcze zła.

- Przesadziłem?

- Nie, żartowałam tylko – zironizowałam.

- Przecież wiesz, jak on mi działa na nerwy. Szczególnie jak się do ciebie tak maśli. Wybaczysz mi? – Przysunął się do mnie i spróbował pocałować, ale nie pozwoliłam mu. Ujrzałam w jego oczach pierwsze iskierki irytacji, ale opanował się i powiedział spokojnie, że przeprasza.

- Ale Kas, czasami zachowujesz się jak dzieciak – mruknęłam, krzyżując ręce na piersiach.

- Ty też… No nie złość się, moja księżniczko. – Uwielbiałam, kiedy mnie tak nazywał, dlatego trochę zmiękłam. – Dobrze wiesz, że tylko ja mógłbym z tobą wytrzymać.

- Pff – uśmiechnęłam się pod nosem i wtuliłam twarz w jego szyję.

      Na szczęście kłótnia między nami została zażegnana.

***

      Stałam na tym parkingu już z dziesięć minut, a Kastiela dalej nie było. Co on robił tyle w tym sklepie?! Mogłam wziąć kluczyki, a tak to się chciałam przewietrzyć, głupia ja. Gęsta mgła ograniczała widoczność i powodowała, że miałam gęsią skórkę, mimo dżinsowej kurtki. Rany, rany, już za chwilę sklep zamkną, nikogo nie ma, a on pewnie dalej chipsy wybiera. Kucnęłam i zakaszlałam cicho, bo usłyszałam jakieś szurnięcie, niedaleko ciemnego jeepa.

Serce wybijało czas, który odmierzałam do przyjścia Kastiela.

- Pomóc pani w czymś? – Powiedział to jakiś barczysty facet, stając obok mnie.

- Nie, dziękuję. Czekam na chłopaka – dodałam odruchowo, a koleś się zaśmiał.

- Nie jestem zboczeńcem, spokojna głowa.

      Wstałam i niepewnie na niego popatrzyłam. Musiał trenować boks, bo mięśnie miał niezłe. Zauważyłam, że na szyi ma wytatuowanego lecącego ptaka. Wydawał się być miły.

- To może ty mi pomożesz. – Zręcznie przeszedł „na ty”. – Powiedz mi, którą apaszkę dać w prezencie dziewczynie, a którą jej mamie.

      Gestem zaprosił mnie, bym podeszła bliżej jego samochodu i z otwartego bagażnika, wyciągnął różową i zieloną chustę. Opadająca mgła, tworzyła dziwny nastrój, dlatego podeszłam bliżej tego faceta, w obawie, że z mroku wyłoni się jakieś niebezpieczeństwo.

- Myślę… - Ten koleś nagle wykręcił mi rękę i przylgnął ciasno do moich pleców. Tak cholernie bolało! W dodatku doskwierała mi jeszcze ta stopa… Gorączkowo zastanawiałam się co zrobić, by się uwolnić.

- Naiwniara – zadrwił, a ja w duchu przyznałam mu rację. Dałam się podejść jak dziecko.

- Pomocy! – krzyknęłam jeszcze, zanim zatkał mi usta dłonią.

      Zmusił mnie, żebym uklękła na wilgotnym betonie i powoli rozsunął rozporek. Widząc przerażenie w moich oczach, zaśmiał się szyderczo i powiedział, że sama się prosiłam. Kiedy próbowałam krzyknąć, szarpnął mnie za włosy, aż zabrakło mi tchu, tak odchyliłam głowę. Zacisnęłam usta.

- Oliwia? – Usłyszałam znajomy głos i zapiszczałam, najgłośniej jak mogłam. – Gdzie…?

      Nie zdążył nic zrobić, bo facet pociągnął mnie za włosy, zmuszając do wstania i popchnął do bagażnika. Jęknęłam cicho, zdając sobie sprawę, że kroki Kastiela słychać za daleko, że nie zdąży. Czułam w sobie pustkę i wściekłą rozpacz. Znowu narażałam siebie i jego, jednak tym razem, to już naprawdę koniec, on… W moje serce wlała się nadzieja, bo ktoś szarpnął tego pakera od tyłu, ktoś go przewrócił… Hadrian! To on zjawił się, nie wiadomo skąd

i odwrócił uwagę osiłka. Nie czekając na dalszy rozwój wypadków, wyskoczyłam z bagażnika i wbiegłam wprost w ramiona zdenerwowanego Kastiela. Odepchnął mnie szybko

i pognał pomóc Hadrianowi, bo masywniejszy napastnik obracał walkę na swoją korzyść. Kastiel zamachnął się i uderzył go z pięści w twarz. Ten bydlak jęknął, ale zaraz oddał cios. Kas zatoczył się i złapał za nos, ale błyskawicznie uchylił się przed następnym atakiem. Hadrian podniósł się z ziemi i popchnął wściekłego faceta na maskę jeepa.

- Spieprzaj stąd! – krzyknął jeszcze i podbiegł do mnie szybko. Kątem oka widziałam jeszcze, jak Kastiel kopie tamtego w krocze i już znalazłam się w ramionach Hadriana. Z rozciętej wargi ciekła mu krew, ale wyraz tryumfu w oczach, mówił wszystko. Nagle chłopak cmoknął mnie lekko w usta. Otworzyłam szerzej oczy, ale nic nie powiedziałam, bo doszedł do nas już Kastiel i przygarnął mnie do siebie.

- Nic ci nie jest? – zapytał, biorąc mnie na ręce.

- Nie – odpowiedziałam słabo i przymknęłam oczy. – Dziękuję wam.

- Tak, dzięki stary – powiedział Kas do Hadriana i po chwili rozmowy, rozeszliśmy się do swoich samochodów.

      Kastiel usadził mnie na fotelu pasażerskim i sam zajął miejsce. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, aż w końcu odpalił silnik.

- Przepraszam – wyszeptałam skruszona, ocierając mu chusteczką krew, cieknącą z nosa.

- To moja wina, mogłem powiedzieć, żebyś ze mną została – odparł i położył dłoń na moim kolanie. Zadrżałam.

      Nie wypowiedzieliśmy już ani jednego słowa, dopóki nie dotarliśmy do domu.

      Poszłam pod prysznic, by zmyć z siebie trudy dzisiejszego dnia.

***

      Kastiel oczywiście został u mnie na noc, ale to i tak nie polepszyło mojego nastroju. Czułam się okropnie, jak ostatnia małolata, która wzięła cukierka od obcego mężczyzny. Uderzyłam pięścią w poduszkę, aż zaalarmowałam tym usypiającego Kastiela.

- Przestań o tym myśleć – burknął oschle i spojrzał na mnie z irytacją.

- Nie mogę – odparłam płaczliwie, a on westchnął z rezygnacją i pocałował moje ramię.

- Chciałbym, żebyś dzisiaj spokojnie zasnęła. Nie martw się tym, już jesteś w domu, ze mną.

      Pocałowałam go w usta, raz i drugi raz, a potem następny. Oddawał mi pocałunki z wyraźnym ociąganiem. Czyżby chciało mu się spać? Pociągnęłam go za rękę, tak, że teraz na mnie leżał. Powoli zjechał ustami w okolice mojego ucha.

- Wiesz, może dam ci potem moją koszulę na zawsze…

***

Jest scena, na której zależało pewniej Pani ;D

Tak, trafne spostrzeżenie, że Kas to straszny erotoman, ale od początku mi się taki wydawał xD

Co tam jeszcze... Wprowadzę starych bohaterów w przyszłym rozdziale.

Pozdrawiam :)