Rozdział trzydziesty trzeci. Początek końca.

Początek końca

      Spojrzałam na niego spod półprzymkniętych powiek. Ciekawe czemu miał taki dziwny wyraz twarzy. Patrzył na mnie w skupieniu, z zaciśniętymi mocno ustami i podpierał się na łokciu. Klatka piersiowa unosiła się regularnie, w rytm oddechu chłopaka. Spokojne, brązowe oczy zatrzymały się nieruchomo na jednym punkcie. Moich źrenicach. Złapałam go za bluzę

i uśmiechnęłam się lekko. Nie poruszył się nawet, tylko prawie niezauważalne rozbawienie w oczach zdradziło to, że mój uśmiech nie jest mu obojętny. Czułam, że ma dzisiaj dobry humor, a kiedy już zdarzały się takie dni, zawsze przychodziła mu ochota na czułości. Był wtedy taki miły, zupełnie nieopryskliwy. Wystarczyło go zachęcić, a potem to już sam obdarzał mnie pieszczotami.

- Kastiel… - Na dźwięk swojego imienia, poruszył się lekko. Pociągnęłam go za rękaw.

      Chłopak nachylił się nade mną i pocałował w nos. Oj, jak słodko! Uchyliłam się przed następnym pocałunkiem, narażając się tym samym, na zwiększoną dawkę uwagi chłopaka. Spojrzał na mnie z udawaną obrazą i już bez żadnych skrupułów, ściągnął mi sweter. Zamknęłam oczy, czując jego miękkie usta na brzuchu. Bezlitośnie znaczyły ścieżki na moim ciele, wyzwalając drżenie. Nie mogłam się opanować i jęknęłam cicho, wyprężając się nieznacznie. Jego opanowanie bardzo mnie bardzo podniecało i czułam się wyróżniona, bo uwaga z jaką pieścił każdy centymetr mojego ciała, momentami zmieniała się celebrację.

      Uniosłam się na łokciach i przewróciłam go na brzuch. Jego oczy błyszczały jak w gorączce, a nierówny, cichy oddech błagał, żeby dać upust pragnieniu chłopaka. Powoli ściągnęłam z niego bluzę…

***

      Kiedy opadł miękko na łóżko dotknęłam jego ramienia. Wydawał się być szczęśliwy, ale też zmęczony.

- Kocham cię – powiedziałam cicho, ale moje słowa zaraz zniknęły w zalewie pocałunków chłopaka. Położył mi palec na ustach i przesunął nim po ich konturze. Ziewnęłam cicho, bo choć był dopiero wczesny wieczór, chciało mi się spać. Kastiel niepotrzebnie zabrał stąd swoje rzeczy, bo i tak wiadomo było, że zostanie na noc. Głupiec. A mówiłam mu przecież, żeby się nie wyprowadzał.

        Objęłam go za szyję, bo już zamierzał się wycofać.

- Kastiel, no nie wstawaj jeszcze, poleżmy chociaż chwilkę. Za chwilę i tak muszę…

- Kocham cię – przerwał mi i dotknął mojego, zaróżowionego od emocji, policzka.

- Ostatnio też mi to powiedziałeś.

- To takie dziwne, kiedy chłopak wyznaje miłość dziewczynie? – zaśmiał się głośno.

- U ciebie tak. – Przygryzłam dolną wargę, speszona jego nagłą powagą. W jednej chwili przestał się śmiać i złapał mnie za rękę.

- Chciałem ci się oświadczyć… - Zakrztusiłam się śliną i musiał chwilę odczekać, zanim się uspokoję. – Nawet kupiłem pierścionek… Tylko, w domu to jakoś nie wypada. Pojedziemy juro wieczorem na polanę, skąd widać panoramę lasu i nocne, czyste niebo. Podobno mają spadać gwiazdy. Podoba ci się ten pomysł?

      Patrzył na mnie z taką dziecinną szczerością, widać było, że nie żartuje. Zupełnie zaniemówiłam. Jak to możliwe, że Kastiel który ślub uważał za najgorsze zło, chciał mi się oświadczyć?!

- Ale… czemu? – spytałam głupio.

- Jesteś jedyną dziewczyną, dla której mógłbym oddać duszę diabłu. Nigdy jeszcze nie spotkałem kogoś takiego. Nie wiem, co się ze mną w ogóle dzieje. Zaczynam myśleć o rzeczach, o których nie powinienem myśleć… ale dość już, bo zaraz rzygnę tęczą. Jutro przyjadę z pracy o szesnastej. Bądź gotowa.

      Kastiel odwrócił się do mnie plecami i przykrył kołdrą. Nie mogłam uwierzyć w to, że chce mi się oświadczyć. To było takie nieprawdopodobne, że aż dziwne! Uszczypnęłam się dyskretnie w udo, ale nie… nie śniłam! To się działo naprawdę! Kas chciał, żebym była jego żoną. Żoną! To największy kredyt zaufania i miłości, jaki człowiek może dać swojemu partnerowi. Małżeństwo. Ze szczęścia zaczęły mi kapać łzy i pociągnęłam nosem. Kastiel od razu się odwrócił i z niedowierzaniem na mnie spojrzał.

- Czemu płaczesz? – zapytał z irytacją. No tak, nie lubił wylewności.

- Ze szczęścia – odparłam, cicho pochlipując.

- Wolałbym, żebyś to szczęście okazywała w inny sposób, na przykład całując mnie – powiedział i sam skradł mi buziaka.

      Zaśmiałam się przez łzy i otarłam dłonią mokry policzek. Moje marzenie, żeby stanąć kiedyś w białej sukni na ślubnym kobiercu, przybliżało się ze zdwojoną siłą. Przytuliłam się do Kastiela i zamknęłam oczy.

- Jeśli kobieta zasypia w ramionach faceta, to wieli zaszczyt, bo to znaczy, że mu ufa – powiedział pół żartem pół serio chłopak.

- Tak myślisz?

- Tak. To piękne, że mi ufasz.

- Tylko tobie. Nikomu innemu już tak nie zaufam i nikogo innego nigdy już tak nie pokocham- powiedziałam z mocą.

- Spróbowałabyś mnie zostawić… – Pogroził mi palcem i uśmiechnął się szeroko.

- Nie spieprzmy tego, Kas.

- Na pewno nam się uda.

      Zasnęłam dziwnie spokojna o naszą przyszłość.

***

      Równo o siódmej rano, Kastiel wyciągnął motor z garażu. Na pożegnanie obdarzył mnie głębokim pocałunkiem i uwodzicielskim uśmiechem.

- O szesnastej – powiedział z błyskiem w oku.

- Tak. Będę czekać.

- To do zobaczenia, moja księżniczko – rzucił jeszcze i założył kask.

      Po chwili warkot motoru oznajmił wszystkim sąsiadom, że Kastiel Blaze wyruszył do pracy.

***

Klik i koniec. Przedostatni rozdział, starego opowiadania.

Będzie kontynuacja, oj będzie, bo nudziłoby mi się w domu, tylko może na osobnym blogu.

Pozdrowienia, wasza Ayidia.