Rozdział piętnasty

      Przez ostatnich kilka dni, w moim życiu nie działo się nic. Cały czas karmiłam się jakimiś wyobrażeniami, że wszystko jest w porządku. Widziałam Kastiela z co najmniej sześcioma dziewczynami, no a poza tym… Tak doszłam do wniosku, że nie mam własnego życia. Postanowiłam wreszcie zająć się tym co lubię, czyli rysowaniem komiksów i oglądaniem horrorów. Przez pięć dni uzupełniłam wszystkie braki. Bycie singlem nawet nie jest takie złe, chociaż przyznaję, na początku miałam chwile słabości.

      Nataniel ostatnio był tak zabiegany, że schudł chyba z pięć kilo, człowiek się wykończy kiedyś. Zaprzyjaźniłam się też z Arminem, bardzo uprzejmy chłopak. Na dwa dni wpadła ciocia, zrobiła zamieszanie, sprawdziła, jak sobie radzę i wyjechała do Włoch, załatwiać interesy.

      Dzisiaj szłam do szkoły w doskonałym nastroju. Od rana wspaniale układały mi się włosy, jak to niewiele człowiekowi do szczęści potrzeba. Przemierzyłam dziedziniec żwawym krokiem i otworzyłam drzwi do budynku, po to tylko, żeby po chwili wylądować z powrotem na twardym betonie. Do ziemi przygniótł mnie Lysander, nie mogłam się ruszyć i tylko cicho jęknęłam.

- Przepraszam cię najmocniej. Nie chciałem – powiedział i pomógł mi wstać. Uśmiechnęłam się do niego, ale świeżych siniaków jego przeprosiny raczej nie wyleczą.

      Weszłam do pokoju gospodarzy z nadzieją, że znajdę tam Nataniela. Miałam szczerą ochotę, by z nim porozmawiać, chociaż po pewnym śnie, za każdym razem, gdy go widziałam, mocno się rumieniłam. Siedział przy biurku i nawet nie podniósł głowy, żeby się przywitać. Cóż było robić, wyszłam, bo nie chciałam mu przeszkadzać. Zastanawiałam się, czy to normalne, że tylko ja mam pełno wolnego czasu? Wszyscy się gdzieś śpieszyli.

      Do lekcji zostało piętnaście minut. Poszłam na klatkę schodową, tam się najlepiej myślało. Otworzyłam cichutko drzwi i zajrzałam przez szparę. Kurde, Kastiel tam był. Chciałam się wycofać, ale wpadłam na wiadro i przewróciłam się z głuchym łoskotem. Tylko ja mogłam mieć takiego pecha.

      Zdziwiony chłopak wyszedł zobaczyć co się stało, ale kiedy zorientował się, że na ziemi leżę ja, przybrał zaciętą minę. Wstałam z godnością i chciałam go wyminąć, ale złapał mnie za sukienkę. Staliśmy ramię w ramię, blokując drzwi. Ja odwrócona w jedną stronę, on w drugą. Tak jak w życiu.

- Kiedyś się naprawdę zabijesz – powiedział cicho i przeszedł przez próg. Tym razem, to ja go chwyciłam za kurtkę.

- Przepraszam! Głupio wyszło. Wtedy to było tylko…

- Nie tłumacz się. Nie chcę psuć sobie humoru – rzucił i poszedł do klasy. Usiadłam na schodach. Nie wybaczy mi tak łatwo. W sumie też bym tak zrobiła na jego miejscu.

      Lekcje minęły jak zwykle szybko, a potem poszłam do parku. Zajęłam wolną ławkę

i wyjęłam książkę do fizyki. Musiałam się nauczyć na jutro jakichś regułek, ale nie mogłam się skupić, bo jakaś rozchichotana dziewczyna, siedząca na fontannie, gadała przez telefon jak najęta. Popatrzyłam na nią z dezaprobatą i z powrotem wsadziłam nos w książkę.

- Cześć, piękna. – Usłyszałam i natychmiast podniosłam głowę. Do tej trzpiotki przysiadł się Kastiel! Mój Kastiel!

      Popatrzyłam na nich z niedowierzaniem. Co to miało być?! W jednej chwili zapomniałam o fizyce i nawet o tym, że Kastiel nie jest już moim chłopakiem i podeszłam do nich. Całowali się właśnie i poza sobą świata nie widzieli. Co za dureń, paru dni bez dziewczyny nie może wytrzymać?!

      Pociągnęłam go z całej siły za kurtkę, prawie stracił równowagę. Jego lala wyglądała na nieźle zdezorientowaną, bo patrzyła błędnym wzrokiem to na mnie, to na niego.

- Co ty, do cholery, wyprawiasz? – warknął i otarł usta rękawem.

- Nie będziesz się przy mnie obściskiwał z innymi! – krzyknęłam.

- A ty to możesz się kleić do tego chudzielca z klasy B. Hipokrytka. – Skrzyżował ręce na piersiach.

- Obserwowałeś mnie? – uśmiechnęłam się chytrze.

- Ja… Przechodziłem przypadkiem, ale trudno nie zauważyć waszych zalotów. – Na jego twarzy wykwitł lekki rumieniec.

- Zaraz, bo nie bardzo rozumiem. Co się tu dzieje? – Ta drobna dziewczyna posłała Kastielowi pytające spojrzenie. – Kto to jest?

- Taka jedna zazdrośnica. – Popatrzył na mnie wymownie i złapał tą małą za rękę.

      Przewróciłam oczami. Byłam wściekła! Tak szybko przeszła mu miłość do mnie? Przecież powinien cierpieć po zdradzie, a nie obskakiwać jakieś inne. Wniosek, jest taki, że nigdy mu na mnie nie zależało. Chciał mnie pewnie wykorzystać, zresztą, jak wszystkie.

- Skończyłaś? – spytał drwiąco i objął swoją nową dziewczynę w pasie.

- Nienawidzę cię. – Z moich oczu popłynęły pierwsze, gorące łzy.

- I dobrze – rzucił obojętnie.

      Odwróciłam się na pięcie i poszłam prosto do domu. Przekreśliłam w pamięci te wszystkie chwile, spędzone z Kastielem. To nie mogło nam się udać. Nie pasowaliśmy chyba do siebie.

      Usiadłam na tarasie i wpatrzyłam się w szumiące zarośla. Właśnie coś we mnie umarło, a to była nadzieja na powrót Kastiela. Nic dwa razy się nie zdarza, jak to mówiła znana poetka. Z zmyślenia wyrwał mnie dzwonek telefonu. Dostałam wiadomość od Nataniela. Przepraszał, że nie miał dla mnie czasu i obiecał, że zabierze mnie na jutrzejszy koncert. Odpisałam, że już nie mogę się doczekać i wyłączyłam telefon. Miałam na razie dość ludzi, ale przynajmniej Nat się odezwał, bo bałam się, że znienawidził mnie tak, jak Kastiel.

      Zrobiło się chłodno, więc weszłam do środka, starannie zamykając za sobą drzwi. Wczoraj miałam zły sen i czułam się nieswojo w pustym domu. Naszła mnie ochota, by zadzwonić do Nataniela. Tak, chyba tak zrobię. Włączyłam telefon i już miałam wybierać jego numer, kiedy coś twardego uderzyło w okno. Podskoczyłam i dobrą chwilę zajęło mi zebranie się na odwagę, by wyjrzeć na zewnątrz.

      Okazało się, że pod moim oknem stał zmarznięty Kastiel! Nie mogłam uwierzyć swoim oczom.

- Wpuścisz mnie wreszcie, czy mam zapieprzyć drabinę strażacką?

      Ocknęłam się z chwilowego stanu odrętwienia i zbiegłam na dół. Uchyliłam drzwi.

- A gdzie twoja ukochana? – zapytałam, siląc się na kpiący ton.

- Została pod sklepem. Otwórz, bo tu zamarznę.

      Wepchnął mnie do środka i przekręcił klucz w zamku.

- Sorry, że tak bez zapowiedzi, ale matka sprosiła na chatę swojego gacha i chcieli mnie wciągnąć do rodzinnego grona, zajadającego pyszną kolacyjkę – powiedział beznamiętnie.

      Bez słowa zrobiłam parę kanapek i podałam mu je z herbatą. Zjadł wszystko. Nie odzywaliśmy się do siebie, tylko siedzieliśmy i odliczaliśmy minuty. Ta sytuacja była tak absurdalna, że nie pozostało mi nic innego, oprócz zachowania spokoju. Siedzę sobie w kuchni o ósmej wieczorem z chłopakiem, którego zdradziłam i mnie nienawidzi, udajemy, że wszystko jest  w porządku, że on niczego nie zrobił dziś w parku i żadne z nas nie chce się przyznać, że za sobą tęskniliśmy. Tak, on też tęsknił. Inaczej poszedłby do Lysandra i nie rzucał mi ukradkowych spojrzeń.

- Zostanę na noc – powiedział, jakbyśmy parę godzin temu nie pokłócili się o obcałowywanie przez niego jakiejś pierwszej lepszej.

- Po tym wszystkim co zrobiłeś, powinnam cię wyrzucić – stwierdziłam zimno.

- Ty też święta nie byłaś. – Wzruszył ramionami.

      To była nasza, jakże owocna, rozmowa. Rozścielałam mu na kanapie i poszłam pod prysznic. Woda przynajmniej pozornie zmywała ze mnie cały trud dzisiejszego dnia. Po jakichś piętnastu minutach rozległo się pukanie do drzwi i wyrzut Kastiela:

- Ile można siedzieć w łazience?!

      Nie odpowiedziałam mu, tylko spłukałam włosy i owinęłam się szczelnie ręcznikiem. Kiedy w końcu wyszłam, opierał o ścianę. Uśmiechnął się głupio i powiedział, że można by było nakręcić ze mną film erotyczny, gdybym nosiła większy rozmiar stanika. Zaczerwieniłam się jak piwonia i trzepnęłam go w ramię. Zaśmiał się tylko

i wszedł do łazienki.

      Przebrałam się w piżamę i schowałam pod kołdrę. Było tak przytulnie w domu, tym bardziej, że na zewnątrz zaczął siąpić deszcz. Kastiel już wyszedł z łazienki, bo zgasił wszystkie światła i słyszałam, jak schodząc po schodach, przeklął na skrzypiący stopień. Uśmiechnęłam się do siebie i przekręciłam na drugi bok. Wkrótce zasnęłam.

***

      Obudziły mnie czyjeś ciepłe ręce na plecach. Nieprzytomnie wydałam z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk i usiadłam. Powoli wracałam do rzeczywistości i poznałam obok siebie Kastiela. Nie wiedziałam o co mu chodzi, no bo jak to, najpierw umawia się z innymi, a później wskakuje do łóżka byłej dziewczyny.

- Co ty wyprawiasz? – spytałam gniewnie.

- Nic specjalnego. Próbuję cię uwieść – szepnął zachrypniętym głosem.

- Co?

- Jakbyś tyle nie gadała, to byłabyś fajniejsza…

- Serio? – spytałam niemądrze.

- Nie. Lubię cię pomimo tego gadulstwa.

- Kastiel…

- Nic nie mów. Nie cierpię wyznań. To był wyjątek i nie bój się, więcej tego nie usłyszysz.

- Kocham cię.

- Coś ty powiedziała?

- To co słyszałeś.

      Nastała chwila ciszy, przerywana jedynie bębnieniem ciężkich kropli deszczu o parapet. Kastiel siedział nieruchomo, a ja nakryłam się kołdrą, bo zrobiło się bardzo zimno. Nie wiem ile tak trwaliśmy, ale na pewno długo, bo kiedy w końcu dotknęłam ramienia chłopaka, było wychłodzone. To ja pierwsza się do niego przysunęłam i okryłam. Dopiero wtedy objął mnie ramieniem i powiedział:

- Teraz nie będę wiedział, jak się zachować.

- Dlaczego?

- Ktoś to powiedział, że jesteśmy odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy.

- Lis.

- Kto?

- Nieważne. To jak z nami będzie?

- Nie wiem.

      Westchnęłam cicho i przytuliłam się do jego ramienia. Brakowało mi tego. Byłam tak zmęczona, że nie pamiętam, kiedy zasnęłam.

***

      Obudziłam się o szóstej nad ranem, cała obolała, bo spałam w jakiejś niewygodnej pozycji, oparta na ramieniu Kastiela. Zdrętwiała mi cała szyja. Potrząsnęłam chłopakiem, ale to nic nie dało. Postanowiłam zastosować bardzie radykalne metody. Odkryłam kołdrę

i włączyłam muzykę. Zerwał się, jak oparzony i od razu wyrwał mi pilota do wieży. Wyłączył rockowe rytmy i spojrzał na mnie nieprzytomnie. Wzruszyłam ramionami i opadłam na poduszki.

- Jesteś niemożliwa – mruknął i poszedł do łazienki.

      Kiedy wreszcie znalazłam siłę, by wyjść spod kołdry, jego już nie było. Zostawił mnie bez słowa, zresztą, to całkiem w jego stylu. Przygotowałam się do szkoły i nie myślałam więcej o Kastielu, aż do pewnego feralnego zdarzenia.

      Na długiej przerwie poszłam na tyły dziedzińca. Tam gdzie rosły stare wierzby i miał swoją siedzibę klub ogrodników. Usiadłam na jednym z kamieni pod drzewem i wsłuchałam się w świergotanie ptaków.

- Kas, nie tutaj… - Usłyszałam ciche jęknięcie i machinalnie odwróciłam głowę w tamtą stronę.

      Na początku nie dowierzałam własnym oczom, ale stali obok murów szkolnych w pełnej krasie. Mój chłopak i jakaś blondynka. Kastiel przyciskał dziewczynę do ścinany i namiętnie ją całował. Zauważyłam też, że pod jej bluzką błądzą ręce chłopaka. Aż tak go przypiliło, że nie mógł poczekać do końca lekcji?! Nie wiedziałam, co mam robić, podejść do nich, czy może wycofać się niezauważalnie?

      Otarłam łzy rękawem i wybrałam drugą opcję. Po co ma widzieć, przez niego płaczę? Bydlak. Jak on mógł tak wczoraj łgać, do tego te gadki o odpowiedzialności. Wykorzystał mnie po prostu, pewnie chciał się zemścić, a ja głupia wyznałam mu miłość. Idiotka.

      Weszłam do szkoły zapłakana i od razu pobiegłam w stronę damskiej łazienki, ale po drodze zatrzymał mnie Armin.

- Co jest? – złapał mnie za ramię i schował Nintendo do kieszeni spodni.

- Armin, dlaczego chłopcy muszą być tacy podli? – wychlipałam i zarzuciłam mu ręce na szyję. Zaskoczony chłopak, dopiero po chwili mnie objął, a ja wtuliłam się w niego mocniej.

- Nie wszyscy tacy są – odparł spokojnie.

      Popatrzyłam na niego przez łzy. Uśmiechał się, ale nie miałam czasu, by mu odpowiedzieć, bo za plecami usłyszałam szept Nataniela:

- Oliwia?

      Nie puszczając Armina, spojrzałam na chłopaka z ukosa. Miał wymalowane zdziwienie na twarzy i włosy w nieładzie. Mój pocieszyciel wyjaśnił przewodniczącemu, że ktoś mnie zranił, a Nataniel natychmiast zarządził, że pójdziemy razem do pokoju gospodarzy.

      Armin zręcznie wyślizgnął się z mojego uścisku i uśmiechnął się pokrzepiająco. Nie chciałam, żeby odchodził, bo przez ostatnie dni był jedynym pewnym punktem w moim życiu. Mieliśmy czyste konto, bez żadnych żalów, pretensji czy zazdrości. Gdy wszyscy zawiedli, on wciąż miał chęć, by ze mną porozmawiać i nie gniewał się, kiedy przerywałam mu grę swoją głupią paplaniną.

      Posłałam ostatnie spojrzenie Arminowi i już szłam do pokoju gospodarzy z Natanielem. Chłopak od razu zaczął mnie wypytywać, przez kogo płakałam, czy zrobili mi krzywdę, ale ja tylko kiwałam się na krześle. Miałam ich wszystkich serdecznie dość. Natanielowi niby na mnie zależało, ale ostatnio to nawet  nie miał czasu, żeby się do mnie uśmiechnąć. Skrzyżowałam ręce na piersiach i odwróciłam głowę. Wtedy podszedł do mnie i mocno przytulił. Było całkiem przyjemnie znów poczuć ciepło ciała chłopaka i jego kojący zapach. Objęłam go w pasie.

- Przepraszam cię, za to, że zachowywałem się ostatnio jak palant – powiedział.

- Miałeś dużo pracy – odparłam pojednawczo.

- Oboje wiemy, że ro tylko część prawdy. Brałem na siebie tyle obowiązków, bo chciałem wszystko przemyśleć. Nie wiem, czy jestem w stanie dalej być tym drugim.

      Pogłaskałam go po głowie. Rzeczywiście, nie miał lekko. Na początku dałam mu wyraźnie do zrozumienia, że chcę z nim być, potem zaczęłam chodzić z Kastielem, tym, który mnie kiedyś chciał nastraszyć w parku, a Nataniel wtedy cierpliwie się mną zajmował. Czy ja jestem jakaś dziwna?

- Nataniel, może zaczniemy wszystko od początku? – zaproponowałam nieśmiało.

- Wiesz, że to świetny pomysł? Nataniel. – Wyciągnął rękę.

- Oliwia. Miło mi.

      Uścisnęliśmy się, jak dobrzy przyjaciele i chciałam coś powiedzieć, ale zadzwonił dzwonek. Poszliśmy razem na lekcję. Po drodze zaczepił mnie Armin i spytał, czy wszystko w porządku. Kiwnęłam głową i wtedy uśmiechnął się z ulgą. Gdy wchodziłam do klasy, Kastiela jeszcze nie było. Spóźnił się piętnaście minut i zajął swoje miejsce w ostatniej ławce. Ciekawe, co on tam tak długo robili? Pewnie się uczyli na biologię o anatomii człowieka. Zacisnęłam pięści w bezsilnej złości. To był zwykły drań. W dodatku po lekcji miał czelność się jeszcze obściskiwać na oczach wszystkich z tą blondynką. Nie wierzyłam, że można być aż tak podłym. Zabawił się mną, moimi uczuciami, a potem śmiał mi się w twarz, że uwierzyłam, że Buntownik Kastiel może się zmienić.

      Przeszłam obok niego z wysoko podniesioną głową i przysiadłam się do Iris. Patrzyła to na mnie, to na Kasa, ale się słowem na ten temat nie zająknęła i chwała jej za to. Tak sobie pomyślałam, że jakbym od początku zajmowała swoje myśli tylko Natanielem, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej.

***

      Szykowałam się właśnie na wyjście z przewodniczącym. Mieliśmy iść na jakiś koncert, ale pomyślałam sobie, że wyciągnę go do parku i tam sobie posiedzimy. Włożyłam na siebie białą, zwiewną sukienkę i jasnoniebieską dżinsową kurtkę. Wyglądałam w porządku. Wsunęłam na stopy trampki i jeszcze raz przejrzałam się w lustrze. Efekt był na tyle zadowalający, że mogłam spokojnie wyjść z domu.

      Nataniel już czekał w umówionym miejscu, a ja tak jak zamierzałam, uprosiłam go, byśmy posiedzieli na ławkach w parku. Nie miałam ochoty na hałas. Specjalnie wybrałam tę, na której po raz pierwszy mnie pocałował w policzek, niestety, ale to już zawsze coś. Wspomnienia mają magiczną moc.

      Nagle obok nas przebiegł wiewiórka. od razu wstałam i próbowałam ją pogłaskać, ale rude zwierzę powoli się cofało. Wyprostowałam się.

- Gościu, patrz jaka laska. Ma figurę modelki, się nam trafiło, nie ma co – usłyszałam za plecami.

- Zamknij się. – Odwróciłam głowę w tamtą stronę i zobaczyłam lekko zarumienionego Kastiela z jakimś chłopakiem, ubranym na kolorowo.

- Nie podoba ci się? – spytał ten kolorowy, nie zważając na to, że wszystko słyszę.

- Chodź już lepiej, bo zaraz ci przywalę – odpowiedział Kastiel i nie czekając na tamtego, pognał w stronę szkoły.

      To zdarzenie mocno wytrąciło mnie z równowagi. Szczególnie rumieniec Kastiela. Wiele czytałam o zimnych draniach, którzy nie umieją poradzić sobie ze swoimi uczuciami i dlatego od nich uciekają, próbują sobie zaprzeczyć przez zapomnienie. Może on taki był? Tego nie wie nikt, mało kto też wie, jak boli, gdy widzisz chłopaka, który poprzedniej nocy cię do siebie tulił, a nazajutrz obściskuje się z inną, dlatego też podeszłam do Nataniela i pociągnęłam go za rękę. Był zdziwiony, ale nie protestował, kiedy prowadziłam go do domu. Już na tarasie zaczęliśmy się całować. Było mi wszystko jedno co się stanie. Chciałam poczuć się kochana i zapomnieć o upokorzeniach ze strony Kastiela. Krótko mówiąc, pragnęłam zemsty.

      Wylądowaliśmy na kanapie, namiętnie ocierając się o swe ciała. Dotyk chłopaka parzył moją skórę, a jego słowa rozpalały zmysły. Podwinął mi sukienkę i nieudolnie próbował odpiąć stanik. Kastiel pewnie nie miałby z tym problemu, w końcu jest specjalistą w tej dziedzinie… Kastiel.

      Nagle spłonęłam rumieńcem i odsunęłam się od Nataniela. Chłopak wyglądał na zawiedzionego, próbował mnie jeszcze pocałować, ale pokręciłam głową.

- Przepraszam. Nie mogę tego zrobić – wyszeptałam, nie patrząc na niego.

      Zakończyłam to tak gwałtownie, jak się zaczęło.

- Nic się nie stało – powiedział, ale czułam, że miał ochotę na to „poważniejsze zajęcie”.

      Założyłam na siebie katanę. Po prostu coś nie pozwalało mi się jeszcze oddać chłopakowi.

- Chodźmy na ten koncert.

- Kobieta zmienną jest – westchnął Nataniel, ale posłusznie wstał z łóżka.

***

      Na koncert przyszliśmy o dwudziestej pierwszej. Było już ciemno, ale światła ze sceny pozwalały jeszcze co nieco zobaczyć. Nataniel trzymał mnie za rękę. Zauważyłam, że miał niezwykle delikatne dłonie, pewnie od tej papierkowej roboty. Staliśmy sobie obok muru, aż nagle ktoś krzyknął:

- Ej, ty mała, z blondasem! – Odwróciłam się zdziwiona. – Tak, ty. – Wołał mnie ten sam chłopak, który szedł z Kastielem przez park, zresztą, Kas też tam siedział. Nataniel popatrzył na mnie z niepokojem.

- Chcesz zapalić? – spytał tamten.

- Nie, nie chce – wycedził Kastiel, odpowiadając za mnie. No bezczelność.

- A właśnie, że chcę – powiedziałam buńczucznie i pociągnęłam Nataniela za rękę.

      Kolorowo ubrany chłopak przedstawił się jako Erwin. Był całkiem sympatyczny, a ja ewidentnie wpadłam mu w oko. Kastiel siedział z niewzruszoną miną i zaciągał się papierosowym dymem, a Nataniel mrugał oczami.

- Trzymaj. – Erwin podał mi papierosa, kiedy usiadłam.

- Przewodniczącemu daj – zaśmiał się Kastiel, a Nataniel zmierzył go morderczym spojrzeniem i grzecznie się wymigał. Uśmiechnęłam się do niego ciepło i spróbowałam zapalić papierosa, gwałtownie zasysając potem powietrze. Usłyszałam śmiech chłopaków oraz namowy, żebym spróbowała jeszcze raz, bo nic z tego nie wyszło. Nataniel popatrzył na mnie ze zgrozą, ale nic nie powiedział. Siedział wyprostowany, jak struna.

      Spróbowałam jeszcze raz, ale i tym razem się nie udało. A wydawało się to takie łatwe.

- Spokojnie, bo się udusisz, jak będziesz się tak stresowała – powiedział Kastiel z rozbawioną miną. – Za szybko się zaciągasz.

      Ponownie przyłożyłam papieros, ośliniony już, do ust i zapalając go, szybko wciągnęłam powietrze. Znowu śmiech.

- Zapal i zaciągniesz się na mój znak – rozkazał Kastiel, depcząc butem niedopałek.

      Tak bardzo pragnęłam mu pokazać, że potrafię, że wcale nie jestem gorsza od tych jego panienek. Musiałam mu to udowodnić. Zapaliłam.

- Już, wciągaj.

      Wtedy po raz pierwszy w życiu wdychałam dym papierosowy. Zakrztusiłam się, czując jednocześnie zawroty głowy. Wstałam, by lepiej odkaszlnąć, ale to nie pomogło. Upadłabym, gdyby nie Nataniel.

- Chodźmy  już – powiedział.

- Coś ty taki grzeczniutki, blondasku? Chcesz zapalić? – spytał Erwin, rozpinając swoją pomarańczową kurtkę.

- Nie, dzięki. – Nataniel zmarszczył brwi, kiedy z powrotem usiadłam na ławce i zaciągnęłam się drugi raz, z takim samym skutkiem, jak wcześniej. Skrzywiłam się, bo okropnie drapało w gardle, ledwo się powtrzymałam, żeby nie zwymiotować, do tego oczy niekontrolowanie łzawiły.

      Widziałam rozbawienie w oczach Kastiela i chociaż się nie odzywał, czułam, że był zaskoczony moją postawą. Muzyka na chwilę umilkła, by znowu ryknąć ogłuszającym rytmem. Pociągnęłam Nataniela za rękaw, chcąc, żeby usiadł, ale dalej stał jak kłoda.

- Podobasz mi się, mała – powiedział Erwin i położył mi rękę na udzie, ale ją strząsnęłam.

      Chciałam jeszcze raz spróbować wciągnąć dym, ale Kastiel wyrwał mi papierosa z ręki

i osądził, że już mam dość. Próbowałam protestować, ale w sumie dobrze, że to zrobił, bo okropnie kręciło mi się w głowie. Zawsze sądziłam, że palenie papierosów nie jest straszne, teraz wiem, jak się myliłam, to było obrzydliwe i wymagało wielkiego samozaparcia, by czując w gardle drapiący dym nie zwymiotować. Podłapałam spojrzenie Kastiela i odwzajemniałam je z mściwą satysfakcją, zauważając przy okazji, że w kieszeni ma schowaną całą paczkę tych trujących kusicieli.

- Szkoda, że Kas popala tylko okazyjnie, bo nie mam z k…

- Zamknij się – Kastiel brutalnie przerwał jego wypowiedź, prawie zrzucając go z ławki. Proszę, kto by powiedział, że to okazjonalny palacz. Widocznie było mu wstyd, że nie robi „zakazanych rzeczy” zbyt często, a chciał zgrywać twardziela.

      Uśmiechnęłam się z politowaniem, wytrzymując niechętne spojrzenie chłopaka

i pogłaskałam Nataniela po ramieniu. Nie bawił się chyba zbyt dobrze, zresztą, czemu się dziwić, to nie było jego towarzystwo. Moje też nie, ale ja czerpałam satysfakcję z siedzenia tutaj, bo chciałam udowodnić Kastielowi, że świat poza nim istnieje i ma się dobrze.

      Po jakimś czasie podszedł do nas jakiś chłopak, typu dres i warknął, że dziewczyna w ostatniej chwili mu się wywinęła, a już ją prawie miał. Poczułam zażenowanie, bo towarzystwo w ogóle nie zwracało uwagi na to, że ja też jestem przedstawicielką płci pięknej i mogą mnie wprawiać w zakłopotanie komentarze na temat kobiecej budowy ciała. Popatrzyłam na Nataniela, który szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w tego typa, który teraz opowiadał ile panienek udało mu się dzisiaj…„stuknąć”. Jeśli Kastiel przebywa w takim towarzystwie, to nic dziwnego, że traktuje dziewczyny przedmiotowo.

      Mięśniak zauważył minę Nataniela, bo przygarnął go do siebie ramieniem i uśmiechnął się, jak szczwany lis, głaszcząc go po włosach. Wyraz twarzy Nataniela świadczył aż za dobrze, co sobie w tym momencie myślał.

- Kolega to chyba jeszcze nie bardzo doświadczony w tych sprawach. – Zaakcentował ostatnie słowa, a Nataniel zaczerwienił się jak dorodna wiśnia.

- Sądzę, że to nie… - próbował powiedzieć, ale tamten go przydusił.

- Cichutko, kolega ci znajdzie jakąś panieneczkę. – Rozejrzał się po okolicy.

- Ale ja już mam…

- Nie wierzę, koteczku, a nawet jeśli to pewnie to platoniczna miłość – powiedział osiłek, a Kastiel z Erwinem zarechotali, na co zareagowałam lekkim rumieńcem.

- A więc to ty jesteś jego laską? – teraz zwrócił się do mnie.

      Nie do końca tak było, ale tak się przestraszyłam jego spojrzenia, że kiwnęłam szybko głową.

- Zrobię ci przysługę i następnym razem cię zachwyci w sypialni – zaśmiał się, widząc moją zgorszoną minę i zrezygnowanie na twarzy blondyna.

      Nataniel zupełnie nie wiedział co robić, w dodatku nie miał na tyle siły, żeby wyrwać się temu chłopakowi, a ja mogłam tylko przepraszająco na niego patrzeć.

- Puść go – poprosiłam grzecznie, ale to był błąd, jak się później okazało.

- Cienias z ciebie do potęgi. Dziewczyna cię musi bronić – syknął Kastiel z zadowoloną miną, a Nataniel posłał mi mordercze spojrzenie i wyprostował się w uścisku mięśniaka. Rzucił hardo, że nie będzie się szlajał z jakimiś puszczalskimi, bo ma swoją godność, a poza tym ja na niego patrzę.

      Chrząknęłam cicho i uśmiechnęłam do osiłka, jak najpiękniej potrafiłam, ale dalej nie wypuszczał Nataniela z koleżeńskiego uścisku i jedynym skutkiem osiągniętym przeze mnie, było świdrowanie mojego ciała błękitnymi oczami tego półgłówka. Mimowolnie pociągnęłam sukienkę w dół, wywołując tym salwy niepohamowanego śmiechu chłopaków. Erwin dla żartu nawet próbował mnie zaprosić na kolację do kościoła. Czy to źle, że nie jestem dziewczyną lekkich obyczajów?

- Lubię cię, mała – powiedział ten macho, który ściskał Nataniela.

- To Oliwia – rzucił Erwin.

- A ja Derek – przesunął spojrzenie na moje oczy i uśmiechnął się przelotnie.

      Podroczył się jeszcze przez chwilę z mocno już zestresowanym Natanielem, aż podeszła do nas czerwonowłosa, niska dziewczyna. Usiadła Kastielowi na kolanach i zaczęła rozpinać mu kurtkę, ale odepchnął ją, strzelając przy tym oczami na prawo i lewo.

- Kastiel, a co ci? – zawył Derek, klepiąc Nataniela po plecach.

- Niech sobie przenajświętszy przewodniczący poużywa – warknął chłopak, próbując zachować rezon.

- Świetny pomysł. A więc ty jesteś tym żałosnym Srajtanielem? Tyle o tobie słyszałem, gościu, bijesz rekordy popularności, kiedy Kas się wścieka. Tylko ty potrafisz go tak rozsierdzić, gratulacje – rzekł Derek. – A teraz zajmij się dziewczyną.

      Ta drobna istota, zrzucona z kolan Kasa, podeszła do Nataniela ze znudzoną miną

i próbowała go pocałować, ale chłopak odsunął głowę, wściekle miotając się w mocarnym uścisku Dereka.

- Uuu, chłoptaś się jeszcze pewnie nawet nie całował – zawył tamten, a Nataniel przymknął oczy z irytacji. – To jak jest, całowaliście się, czy zamierzacie czekać do ślubu? – tym razem zwrócił się do mnie.

- To nie powinno cię interesować. – Uraził mnie jego kpiący ton, dlatego groźnie popatrzyłam na chłopaka.

- Czyli nie… Chcesz, to ja cię nauczę – szepnął, pewnie w jego mniemaniu, zmysłowo

i wypuszczając z uścisku Nataniela, podszedł do mnie.

      Nataniel, poprawiając koszulę, próbował, go odciągnąć, ale skończyło się na tym, że dostał łokciem w nos i wylądował w ramionach czerwonowłosej dziewczyny.

Uderzył mnie zapach alkoholu, wiejący od strony tego osiłka. Nie wiedziałam, czy żartował, czy mówił poważnie, ale dalej trzymał swoją twarz blisko mojej i uśmiechał się lubieżnie. Najgorsze było to, że nie mogłam się odsunąć, bo za mną był przecież bar, o który się opierałam. Erwin wpatrywał się w nas z rozbawieniem, Nataniel, trzymany na wszelki wypadek za rękę przez dziewczynę,  tamował krew z nosa, a Kastiel patrzył w ziemię. Byłam mu chyba zupełnie obojętna i traktował mnie jak naiwną idiotkę, mimo to postanowiłam spróbować.

- Kastiel, proszę, zrób coś – wychrypiałam, odwracając głowę w jego stronę. Derek uśmiechnął się szerzej i cmoknął mnie w policzek.

- Dobra, zostaw ją, bo dziewczynę do grobu wpędzisz – w końcu wycedził Kastiel.

- Trochę zabawy nikomu nie zaszkodziło. Niech się uczy trudnej sztuki całowania – odparował tamten.

- Zaręczam ci, że brała kiedyś lekcje – powiedział Kas, ku mojemu skonsternowaniu.

- Czego ja się dowiaduję? Bracie, nic nie mówiłeś, że chodziłeś z tą małą.

- Dobra, koniec – niespodziewanie odezwał się Nataniel i tym razem już odciągnął zdziwionego Dereka na bok, uwalniając mnie od  nieprzyjemnego zapachu alkoholu.       

      Pociągnął mnie za rękę i ruszył byle dalej od koleżków Kastiela, a ja usłyszałam jeszcze, że Erwin krzyczał „Do zobaczenia!”. Z ulgą opuściłam to dziwne towarzystwo, ale nie uszło mojej uwadze, że Nataniel jest na mnie zły. Co ja mówię był wściekły! Bez słowa ciągnął mnie w stronę domu i dopiero na werandzie, ostrym tonem powiedział, że teraz naprawdę przesadziłam i nigdy nie było mu tak wstyd za kogoś bliskiego. Prawie nazwał mnie kolejną pierwszą lepszą, ale opanował się i nie wypowiedział tych słów, za to trzasnął drzwiami

i wyszedł z mojego mieszkania, ale zaraz wrócił.

- Skoro lubisz takie rozrywki, to proszę bardzo. Mam dość odgrywania roli troskliwego pocieszyciela, bo i tak wszystko co najlepsze dostaje Kastiel! – krzyknął, popychając mnie na ścianę.

      Przestraszyłam się trochę, bo jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Krzyczał, a z jego oczu tryskały płomienie. Przycisnął mnie do ściany, na co jęknęłam, ale nie zwrócił na mój ból najmniejszej uwagi, tylko zaczął całować moją szyję. To było bardzo nieprzyjemne, bo wpijał się wargami w delikatną w tym miejscu skórę i do tego zaciskał dłonie na moich nadgarstkach, trzymając je w górze. Próbowałam mu przemówić do rozsądku, ale nic do niego nie docierało, a kiedy chciałam się wyrwać, prawie zmiażdżył mi ręce. Nie znałam takiego Nataniela, a moja sytuacja stawał się z minuty na minutę coraz gorsza. Przesunął ustami po moim dekolcie. Nogi trzęsły mi się ze strachu, bo nikt mnie nie mógł usłyszeć. Byłam na przegranej pozycji. Poczułam się taka słaba, bo tak naprawdę kobieta całe życie jest zależna od mężczyzn, zdana na ich łaskę i miłość. Gdyby chcieli coś zrobić wbrew nam, na pewno nie stawiłybyśmy wielkiego oporu, zważywszy na niesprawiedliwie rozdzielone atrybuty fizyczne. Spadło to na mnie, jak grom z jasnego nieba. Zawsze myślałam, że feministki mają dużo racji, ale nawet nic by nie wskórały, gdyby napadło je stado bydlaków, żądnych przygód. Pomogłaby im jakaś inna kobieta? Nie sądzę. Opłakiwałam w myślach straszny los płci pięknej, a Nataniel błądził ustami po moim brzuchu. Zaciskałam usta z odrazy. Nie poznawałam go, to był zupełnie inny człowiek, którego nawet nie przejednały moje łzy, spływając na jego włosy. Poczułam, że zaraz zwymiotuję, jeśli nie przestanie mnie szarpać. Teraz już nawet nie próbowałam przyjąć losu z godnością. Po prostu wyłam z rozpaczy, upokorzenia i bezsilności. Szarpnęłam się jeszcze ostatni raz, ale nie pomogło. Powrócił tylko z zachłannymi pocałunkami na moje usta. Co mogło go tak opętać? Powiedziałam za dużo o jedno słowo? Może zrobił to Kastiel, Derek? Najpewniej my wszyscy. Sam mi powiedział, że ma już dość bycia tym drugim. Wiecznie uśmiechnięty, opiekuńczy, pomocny i grzeczny, taki musiał być, ale czy chciał?

      Tak miała się zakończyć moja niewinna młodość?

CDN…

***

Tego nikt się chyba nie spodziewał, hehe.